متن سوره ها وترجمه - پایگاه اطلاع رسانی مباشری (بخش قرآن)

سوره یس

سوره «یس» به گواهى احادیث متعدّدى که در این زمینه وارد شده، یکى از مهمترین سوره هاى قرآنى است، به گونه اى که در احادیث «قلب قرآن» نامیده شده است(1) و این به جهت محتواى مهمّ توحیدى آن است که محور همه مسائل اعتقادى است.در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) نیز آمده است:

«هر کس آن را در روز بخواند، در طول روز محفوظ و پرروزى خواهد بود و هر کس آن را شبانگاه پیش از آن که بخوابد تلاوت کند، خداوند هزار فرشته بر او مأمور مى کند که او را از هر شیطان رجیم و هر آفتى حفظ کنند...» و به دنبال آن فضایل مهمّ دیگرى نیز بیان مى فرماید.(2)

یادآورى لازم:
ناگفته پیداست پاداش هاى عظیمى که درباره این سوره و سایر سوره هاى قرآن در روایات آمده است، به معناى خواندن سطحى و بدون تدبّر و خالى از عمل نیست; شواهد فراوانى داریم که این برکات و پاداش ها مربوط به کسانى است که برنامه زندگى خود را با محتواى این سوره ها هماهنگ مى سازند.

بسم الله الرحمن الرحیم

یس (1) وَالْقُرْءَانِ الْحَکِیمِ (2) إِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ (3) عَلَى صِرَط مُّسْتَقِیم

یس. (1) سوگند به قرآن حکیم (و استوار). (2) که تو قطعاً از فرستادگان (خداوند) هستى، (3) بر راهى راست (قراردارى);

(4) تَنزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ (5) لِتُنذِرَ قَوْماً مَّا أُنذِرَ ءَابَآؤُهُمْ فَهُمْ غَـفِلُونَ

(4) (این قرآنى است که) از سوى خداوند توانا و مهربان نازل شده است; (5) تا قومى را انذار کنى که پدرانشان (هرگز) انذار نشدند، از این رو آنان غافلند.

(6) لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَکْثَرِهِمْ فَهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ (7) إِنَّا جَعَلْنَا فِى أَعْنَـقِهِمْ

(6) فرمان (الهى) درباره بیشتر آنها (به کیفر اعمالشان) تحقق یافته، به همین جهت ایمان نمى آورند. (7) ما در گردنهاى آنان غلهایى

أَغْلَـلا فَهِىَ إِلَى الاَْذْقَانِ فَهُم مُّقْمَحُونَ (8) وَجَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدّاً

[= طوقهایى] قرار دادیم که تا چانه ها ادامه دارد و سرهاى آنان را به بالا نگاه داشته است. (8) و در پیش روى آنان سدّى قرار دادیم،

وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدّاً فَأَغْشَیْنَـهُمْ فَهُمْ لاَیُبْصِرُونَ (9) وَسَوَآءٌ عَلَیْهِمْ ءَأَنْذَرْتَهُمْ

و در پشت سرشان سدّى; و چشمانشان را پوشانده ایم، لذا نمى بینند. (9) براى آنان یکسان است: چه انذارشان کنى

أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ (10) إنَّمَا تُنذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکْرَ وَخَشِىَ الرَّحْمَـنَ

یا نکنى، ایمان نمى آورند. (10) تو فقط کسى را مى توانى انذار کنى که ازاین یادآورى (الهى) پیروى کند و از خداوند رحمان

بِالْغَیْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَة وَأَجْر کَرِیم (11) إِنَّا نَحْنُ نُحْىِ الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا

در نهان بترسد; سپس او را به آمرزش و پاداشى پرارزش بشارت ده. (11) به یقین مامردگان را زنده مى کنیم و آنچه را از

قَدَّمُوا وَءَاثَـرَهُمْ وَکُلَّ شَىْء أَحْصَیْنَـهُ فِى إِمَام مُّبِین (12) وَاضْرِبْ لَهُم

پیش فرستاده اند و آنچه را از خود باقى گذاشته اند; و همه چیز را در کتاب روشنگرى احصا کرده ایم. (12) و براى آنها،

مَّثَلا أَصْحَبَ الْقَرْیَةِ إِذْ جَآءَهَا الْمُرْسَلُونَ (13) إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ

اصحاب شهر (انطاکیه) را مثال بزن هنگامى که فرستادگان خدا به سوى آنان آمدند; (13) در آن زمان که دو نفر (از رسولان خود) را به سوى آنها فرستادیم،

فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِث فَقَالُواْ إِنَّآ إِلَیْکُم مُّرْسَلُونَ (14) قَالُوا مَآ أَنتُمْ

امّا آنان فرستادگان (ما) را تکذیب کردند;پس براى تقویت آن دو،شخص سوّمى را فرستادیم; و آنها گفتند: «ما فرستادگان (خدا) به سوى شما هستیم.» (14) امّا آنان (در جواب) گفتند:

إِلاَّ بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَمَا أَنزَلَ الرَّحْمَنُ مِن شَىْء إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ تَکْذِبُونَ (15) قَالُوا

«شما جز بشرى همانند ما نیستید، و خداوند رحمان چیزى نازل نکرده، شما فقط دروغ مى گویید.» (15) (فرستادگان ما) گفتند:

رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّآ إِلَیْکُمْ لَمُرْسَلُونَ (16) وَمَا عَلَیْنَآ إِلاَّ الْبَلَـغُ الْمُبِینُ (17) قَالُواْ إِنَّآ

«پروردگار ما مى داند که ما قطعاً فرستادگان (او) به سوى شما هستیم، (16) و بر عهده ما چیزى جز ابلاغ آشکار نیست.» (17) آنان گفتند: «ما

تَطَیَّرْنَا بِکُمْ لَئِن لَّمْ تَنتَهُواْ لَنَرْجُمَنَّکُمْ وَلَیَمَسَّنَّکُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِیمٌ (18) قَالُواْ

شما را به فال بد گرفته ایم (وشما را شوم مى دانیم)،واگر (از این سخنان) دست برندارید شما را سنگسار خواهیم کرد و عذاب دردناکى از ما به شما خواهد رسید! (18) (فرستادگان) گفتند:

طَـئِرُکُم مَّعَکُمْ أَئِن ذُکِّرْتُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ (19) وَجَآءَ مِنْ أَقْصَا

«اگر درست بیندیشید فال بد شما با خود شماست، بلکه شما گروهى اسرافکارید.» (19) و مردى (با ایمان) از دورترین نقطه شهر

الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَـقَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ (20) اتَّبِعُوا مَن لاَّ

با شتاب آمد، گفت: «اى قوم من! از فرستادگان (خدا) پیروى کنید. (20) از کسانى پیروى کنید

یَسْئَلُکُمْ أَجْراً وَهُم مُّهْتَدُونَ (21) وَمَا لِىَ لاَ أَعْبُدُ الَّذِى فَطَرَنِى وَإِلَیْهِ

که از شما اجر و پاداشى نمى خواهند و خود هدایت یافته اند. (21) چرا کسى را پرستش نکنم که مرا آفریده، و همگى به سوى او

تُرْجَعُونَ (22) ءَأَتَّخِذُ مِن دُونِهِ ءَالِهَةً إِن یُرِدْنِ الرَّحْمَـنُ بِضُرّ لاَّ تُغْنِ عَنِّى

بازگشت داده مى شوید؟! (22) آیا غیر از او معبودانى را انتخاب کنم که اگر خداوند رحمان بخواهد زیانى به من برساند، شفاعت آنها کمترین

شَفَـعَتُهُمْ شَیْئاً وَلاَ یُنقِذُونِ (23) إِنِّى إِذاً لَّفِى ضَلَـل مُّبِین (24) إِنِّى ءَامَنتُ

فایده اى براى من ندارد و مرا (از مجازات او) نجات نخواهند داد؟! (23) اگر چنین کنم،در گمراهى آشکارى خواهم بود. (24) (به همین دلیل) من به

بِرَبِّکُمْ فَاسْمَعُونِ (25) قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَـلَیْتَ قَوْمِى یَعْلَمُونَ (26) بِمَا

پروردگارتان ایمان آوردم;پس به سخنان من گوش فرا دهید.» (25) (سرانجام او را شهید کردند و) به او گفته شد: «وارد بهشت شو.» گفت: «اى کاش قوم من مى دانستند... (26) که

غَفَرَ لِى رَبِّى وَجَعَلَنِى مِنَ الْمُکْرَمِینَ (27) وَمَآ أَنزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِن بَعْدِهِ

پروردگارم مرا آمرزیده و از گرامى داشتگان قرار داده است!» (27) و ما بعد از او بر قومش

مِن جُند مِّنَ السَّمَآءِ وَمَا کُنَّا مُنزِلینَ (28) إِن کَانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً وَحِدَةً فَإِذَا

هیچ لشکرى از آسمان نفرستادیم، و هرگز سنّت ما براین نبود; (28) (بلکه) فقط یک صیحه آسمانى بود و ناگهان همگى

هُمْ خَـمِدُونَ (29) یَـحَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُول إِلاَّ کَانُوا بِهِ

خاموش شدند. (29) افسوس بر این بندگان که هیچ پیامبرى به سراغ آنان نیامد مگر این که او را

یَسْتَهْزِءُونَ (30) أَلَمْ یَرَوْا کَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُم مِّنَ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَیْهِمْ

استهزا مى کردند! (30) آیا ندیدند چه قدر از اقوام پیش از آنان را (بخاطر گناهانشان) هلاک کردیم که آنها هرگز به سوى ایشان

لاَیَرْجِعُونَ (31) وَإِن کُلٌّ لَّمَّا جَمِیعٌ لَّدَیْنَا مُحْضَرُونَ (32) وَءَایَةٌ لَّهُمُ الاَْرْضُ

باز نمى گردند (و زنده نمى شوند)؟! (31) و همه آنان (روز قیامت) نزد ما احضار مى شوند. (32) و زمین مرده براى

الْمَیْتَةُ أَحْیَیْنَـهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبّاً فَمِنْهُ یَأْکُلُونَ (33) وَجَعَلْنَا فِیهَا جَنَّـت

آنها نشانه اى (از عظمت خدا) است که ما آن را زنده کردیم و دانه (هاى غذایى) از آن خارج ساختیم که از آن مى خورند; (33) و در آن باغهایى از

مِّن نَّخِیل وَأَعْنَـب وَفَجَّرْنَا فِیهَا مِنَ الْعُیُونِ (34) لِیَأْکُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَمَا

نخلها و انگورها قرار دادیم و چشمه هایى در آن جارى ساختیم، (34) تا از میوه آن بخورند در حالى که با

عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَفَلاَ یَشْکُرُونَ (35) سُبْحَـنَ الَّذِى خَلَقَ الاَْزْوَجَ کُلَّهَا مِمَّا

دست خود آن را به عمل نیاورده اند. آیا شکر (خدا را) به جا نمى آورند؟! (35) منزّه است کسى که تمام زوجها را آفرید، از

تُنْبِتُ الاَْرْضُ وَ مِنْ أَنفُسِهِمْ وَ مِمَّا لاَ یَعْلَمُونَ (36) وَءَایَةٌ لَّهُمُ الَّیْلُ نَسْلَخُ

آنچه زمین مى رویاند، و از خودشان، و از آنچه نمى دانند. (36) شب (نیز) براى آنها نشانه اى است (از عظمت خدا);

مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُم مُّظْلِمُونَ (37) وَالشَّمْسُ تَجْرِى لِمُسْتَقَرّ لَّهَا ذَلِکَ تَقْدِیرُ

ما روز را از آن برمى گیریم، در این هنگام آنان در تاریکى فرو مى روند. (37) و خورشید (نیز براى آنها آیتى است) که پیوسته به سوى قرارگاهش در حرکت است; این تقدیر خداوند

الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ (38) وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ (39)

توانا و داناست. (38) و براى ماه منزلگاههایى قرار دادیم، (و هنگامى که این منازل را طى کرد) سرانجام بصورت شاخه کهنه (قوسى شکل و زرد رنگ) خرما درمى آید. (39)

لاَالشَّمْسُ یَنبَغِى لَهَا أَن تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلاَ الَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِى فَلَک

نه خورشید را سزاست که به ماه رسد، و نه شب بر روز پیشى مى گیرد; و هر یک در مسیر خود

یَسْبَحُونَ (40) وَءَایَةٌ لَّهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّیَّتَهُمْ فِى الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ (41) وَخَلَقْنَا

شناورند. (40) نشانه اى (دیگر از عظمت پروردگار) براى آنان این است که ما فرزندانشان را در کشتیهایى پر (از وسایل و بارها) حمل کردیم. (41) و براى

لَهُم مِّن مِّثْلِهِ مَا یَرْکَبُونَ (42) وَإِن نَّشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلاَ صَرِیخَ لَهُمْ وَلاَ هُمْ

آنها مرکبهاى (دیگرى) همانند آن آفریدیم. (42) و اگر بخواهیم آنها را غرق مى کنیم بطورى که نه فریادرسى داشته باشند

یُنقَذُونَ (43) إِلاَّ رَحْمَةً مِّنَّا وَمَتَـعاً إِلَى حِین (44) وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَیْنَ

و نه نجات داده شوند. (43) مگر این که رحمت ما (شامل حالشان شود)، و تا زمان معیّنى (از این زندگى) بهره گیرند. (44) و هر گاه به آنها گفته شود: «از آنچه

أَیْدِیکُمْ وَمَا خَلْفَکُمْ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ (45) وَمَاتَأْتِیهِم مِّنْ ءَایَة مِّنْ ءَایَتِ

پیش رو و پشت سر شماست (از عذاب دنیا و آخرت) بپرهیزید تا مشمول رحمت الهى شوید.» (اعتنا نمى کنند).(45) و هیچ آیه اى از آیات پروردگارشان براى آنها نمى آید

رَبِّهِمْ إِلاَّ کَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِینَ (46) وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَکُمُ اللهُ قَالَ

مگر این که از آن روى گردان مى شوند. (46) و هنگامى که به آنان گفته شود: «از آنچه خدا به شما روزى کرده انفاق کنید.»، کافران

الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ ءَامَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ یَشَاءُ اللهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ فِى

به مؤمنان مى گویند: «آیا ما کسى را اطعام کنیم که اگر خدا مى خواست او را اطعام مى کرد؟! (پس خدا خواسته است او گرسنه باشد و) شما فقط در

ضَلَل مُّبِین (47) وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَـدِقِینَ (48) مَا یَنظُرُونَ

گمراهى آشکارید.» (47) آنها مى گویند: «اگر راست مى گویید، این وعده (قیامت) کى خواهد بود؟!» (48) (امّا) جز این

إِلاَّ صَیْحَةً وَحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ یَخِصِّمُونَ (49) فَلاَ یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً

انتظار نمى کشند که یک صیحه عظیم (آسمانى) آنها را فرا گیرد، در حالى که مشغول جدال (در امور دنیا) هستند. (49) و (چنان غافلگیر مى شوند که حتّى) نمى توانند وصیّتى کنند

وَلاَ إِلَى أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ (50) وَنُفِخَ فِى الصُّورِ فَإِذَا هُم مِّنَ الاَْجْدَاثِ إِلَى

و نه به سوى خانواده خود باز گردند. (50) (بار دیگر) در «صور» دمیده مى شود، ناگهان آنها از قبرها، شتابان به سوى

رَبِّهِمْ یَنسِلُونَ (51) قَالُوا یَـوَیْلَنَا مَن بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا هذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَـنُ

(دادگاه) پروردگارشان مى روند. (51) مى گویند: «اى واى بر ما! چه کسى ما را از خوابگاهمان برانگیخت؟! (آرى) این همان (روز جزا) است که خداوند رحمان و عده داده،

وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ (52) إن کَانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً وَحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِیعٌ لَّدَیْنَا

و فرستادگان (او) راست گفتند.» (52) صیحه واحدى بیش نیست، (فریادى عظیم بر مى خیزد) ناگهان همگى نزد ما

مُحْضَرُونَ (53) فَالْیَوْمَ لاَ تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئاً وَلاَ تُجْزَوْنَ إِلاَّ مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ

احضار مى شوند. (53) (و به آنها گفته مى شود:) امروز به هیچ کس کمترین ستمى نخواهد شد، و جز آنچه انجام مى دادید، کیفر داده نمى شوید.

(54) إِنَّ أَصْحَـبَ الْجَنَّةِ الْیَوْمَ فِى شُغُل فَـکِهُونَ (55) هُمْ وَأَزْوَجُهُمْ فِى

(54) بهشتیان، امروز (به نعمتهاى خدا) مشغول و مسرورند. (55) آنها و همسرانشان در

ظِلَـل عَلَى الاَْرَآئِکِ مُتَّکِئُونَ (56) لَهُمْ فِیهَا فَـکِهَةٌ وَلَهُم مَّا یَدَّعُونَ (57)

سایه هایى (از قصرها و درختان بهشتى) بر تختها تکیه زده اند. (56) براى آنها در بهشت میوه بسیار لذّت بخشى است، و هرچه بخواهند در اختیارشان خواهد بود. (57)

سَلَـمٌ قَوْلا مِّن رَّبّ رَّحِیم (58) وَامْتَـزُوا الْیَوْمَ أَیُّهَا الْمُجْرِمُونَ (59) أَلَمْ

سلام (و درود الهى بر آنها)، سخنى است از سوى پروردگارى مهربان. (58) (و به گروهى دیگر گفته مى شود:) جدا شوید امروز اى گنهکاران! (59) اى فرزندان آدم!

أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَـبَنِى ءَادَمَ أَن لاَّ تَعْبُدُوا الشَّیْطَـنَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ (60)

آیا با شما عهد نکردم که شیطان را نپرستید،که او براى شما دشمن آشکارى است؟! (60)

وَأَنِ اعْبُدُونِى هَـذَا صِرَطٌ مُّسْتَقِیمٌ (61) وَلَقَدْ أَضَلَّ مِنکُمْ جِبِلاًّ کَثِیراً أَفَلَمْ

و این که مرا بپرستید که راه مستقیم این است؟! (61) او گروه زیادى از شما را گمراه کرد;

تَکُونُوا تَعْقِلُونَ (62) هَـذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِى کُنتُمْ تُوعَدُونَ (63) اصْلَوْهَا الْیَوْمَ بِمَا

آیا اندیشه نکردید؟! (62) این همان دوزخى است که به شما وعده داده مى شد. (63) امروز بخاطر

کُنتُمْ تَکْفُرُونَ (64) الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى أَفْوَهِهِمْ وَتُکَلِّمُنَا أَیْدِیهِمْ وَتَشْهَدُ

کفرى که داشتید به آتش آن بسوزید! (64) امروز بر دهانشان مُهر مى نهیم،و دستهایشان با ما سخن مى گویند و پاهایشان به کارهایى

أَرْجُلُهُم بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ (65) وَلَوْ نَشَآءُ لَطَمَسْنَا عَلَى أَعْیُنِهِمْ فَاسْتَبَقُوا

که انجام مى دادند گواهى مى دهند. (65) و اگر بخواهیم (در همین جهان) چشمانشان رامحو مى کنیم; سپس براى عبور از راه،

الصِّرَطَ فَأَ نَّى یُبْصِرُونَ (66) وَلَوْ نَشَآءُ لَمَسَخْنَـهُمْ عَلَى مَکَانَتِهِمْ فَمَا

مى خواهند بر یکدیگر پیشى بگیرند، امّا چگونه مى توانند ببینند؟! (66) و اگر بخواهیم آنها رادر جاى خود مسخ مى کنیم (و به مجسّمه هایى بى روح مبدّل مى سازیم)

اسْتَطَـعُوا مُضِیّاً وَلاَ یَرْجِعُونَ (67) وَمَن نُّعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فِى الْخَلْقِ أَفَلاَ

تا نتوانند راه خود را ادامه دهند و نه به عقب بازگردند. (67) هر کس را عمر طولانى دهیم، در آفرینش واژگونه اش مى کنیم (و به ناتوانى کودکى باز مى گردانیم);

یَعْقِلُونَ (68) وَمَا عَلَّمْنَـهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنبَغِى لَهُ إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکْرٌ وَقُرْءَانٌ مُّبِینٌ

آیا نمى اندیشند؟! (68) ما شعر به او [= پیامبر] نیاموختیم، و شایسته او نیست; (شاعر باشد) این (کتاب آسمانى) فقط مایه یادآورى و قرآن مبین است.

(69) لِّیُنذِرَ مَن کَانَ حَیّاً وَیَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْکَفِرِینَ (70) أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا

(69) تا هرکس را که زنده است (و حیات انسانى دارد) انذار کند (و بر کافران اتمام حجّت شود) و فرمان عذاب بر آنان مسلّم گردد. (70) آیا ندیدند که از آنچه با قدرت

لَهُم مِّمَّا عَمِلَتْ أَیْدِینَآ أَنْعَماً فَهُمْ لَهَا مَـلِکُونَ (71) وَ ذَلَّلْنَـهَا لَهُمْ فَمِنْهَا

خود به عمل آورده ایم چهارپایانى براى آنان آفریدیم که آنان مالک آن هستند؟! (71) و آنها را رام ایشان ساختیم،

رَکُوبُهُمْ وَمِنْهَا یَأْکُلُونَ (72) وَ لَهُمْ فِیهَا مَنَـفِعُ وَ مَشَارِبُ أَفَلاَ یَشْکُرُونَ (73)

هم مرکب آنان از آن است و هم از آن تغذیه مى کنند; (72) و براى آنان بهره هاى دیگرى در آن (حیوانات) است و نوشیدنیهایى گوارا; آیا با این حال شکرگزارى نمى کنند؟! (73)

وَاتَّخَذُوا مِن دُونِ اللهِ ءَالِهَةً لَّعَلَّهُمْ یُنصَرُونَ (74) لاَ یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَهُمْ

آنان غیر از خدا معبودانى (براى خویش) برگزیدند به این امید که یارى شوند. (74) (ولى) آنها قادر به یارى ایشان نیستند، و این

وَهُمْ لَهُمْ جُندٌ مُّحْضَرُونَ (75) فَلاَ یَحْزُنکَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا

(عبادت کنندگان در قیامت) لشکرى براى آنها خواهند بود که (در آتش دوزخ) احضار مى شوند. (75) پس سخنانشان تو را غمگین نسازد;ما آنچه را پنهان مى دارند وآنچه را آشکار مى کنند

یُعْلِنُونَ (76) أَوَ لَمْ یَرَ الاِْنسَنُ أَنَّا خَلَقْنَهُ مِن نُّطْفَة فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُّبِینٌ (77)

مى دانیم. (76) آیا انسان نمى داند که ما او را از نطفه اى بى ارزش آفریدیم؟! و او (چنان صاحب قدرت و شعور و نطق شد که) به مخاصمه آشکار (با ما) برخاست. (77)

وَضَرَبَ لَنَا مَثَلاوَنَسِىَ خَلْقَهُ قَالَ مَن یُحْىِ الْعِظَـمَ وَهِىَ رَمِیمٌ (78) قُلْ

و براى ما مثالى زد و آفرینش خود را فراموش کرد و گفت: «چه کسى این استخوانها را زنده مى کند در حالى که پوسیده است؟!» (78) بگو:

یُحْیِیهَا الَّذِى أَنشَأَهَآ أَوَّلَ مَرَّة وَهُوَ بِکُلِّ خَلْق عَلِیمٌ (79) الَّذِى جَعَلَ لَکُم

«همان کسى آن را زنده مى کند که نخستین بار آن را آفرید; و او نسبت به هر مخلوقى داناست. (79) همان کسى

مِّنَ الشَّجَرِ الاَْخْضَرِ نَاراً فَإِذَا أَنتُم مِّنْهُ تُوقِدُونَ (80) أَوَلَیْسَ الَّذِى خَلَقَ

که براى شما از درخت سبز، آتش آفرید و شما بوسیله آن، آتش مى افروزید.» (80) آیا کسى که

السَّمَو تِ وَالاَْرْضَ بِقَدِر عَلَى أَن یَخْلُقَ مِثْلَهُم بَلَى وَهُوَ الْخَلَّـقُ الْعَلِیمُ

آسمانها و زمین را آفریده، قادر نیست همانند آنان را بیافریند؟! آرى (مى تواند)، و او آفریدگار آگاه است.

(81) إِنَّمَآ أَمْرُهُ إِذَآ أَرَادَ شَیْئاً أَن یَقُولَ لَهُ کُن فَیَکُونُ (82) فَسُبْحَنَ الَّذِى بِیَدِهِ

(81) فرمان او چنین است که هرگاه چیزى را اراده کند، تنها به آن مى گوید: «موجود باش!»، آن نیز بى درنگ موجود مى شود. (82) پس منزّه است خداوندى که مالکیّت

مَلَکُوتُ کُلِّ شَىْء وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ (83)

همه چیز در دست اوست; و به سوى او بازگردانده مى شوید. (83)

1. مجمع البیان، آغاز سوره یس، جلد 8، صفحه 255. 2. همان مدرک.

تاریخ : شنبه 91/1/19 | 10:16 عصر | نویسنده : موسی مباشری | نظر

ساعت فلش