آیه شماره 6  از سوره مبارکه شوری
 وَالَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَولِیَاء اللَّهُ حَفِیظٌ عَلَیْهِمْ وَمَا أَنتَ عَلَیْهِم بِوَکِیلٍ
و کسانى که به جاى او دوستانى براى خود گرفته‏اند خدا بر ایشان نگهبان است و تو بر آنان گمارده نیستى
پذیرش توبه گناهکاران و عفو آنان تنها در اختیار خداوند است. «و هو الّذى»
در اسلام بن بست وجود ندارد و راه بازگشت همواره باز است. «یقبل التوبة»
خداوند تمام گناهان را مى‏بخشد. «یعفوا عن السیّئات» (کلمه «سیّئات» جمع همراه الف و لام است یعنى همه گناهان)
خداوند با وعده عفو، منحرفان را به توبه تشویق مى‏کند. «یقبل التوبة... یعفوا عن السیّئات»
توبه باید همراه تغییر در رفتار و گفتار باشد و گرنه نوعى تظاهر و ریاکارى است که خدا مى‏داند. «و یعلم ما تفعلون»

آیه شماره 41  از سوره مبارکه زمر
 إِنَّا أَنزَلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ فَمَنِ اهْتَدَى فَلِنَفْسِهِ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیْهَا وَمَا أَنتَ عَلَیْهِم بِوَکِیلٍ
ما این کتاب را براى [رهبرى] مردم به حق بر تو فروفرستادیم پس هر کس هدایت‏شود به سود خود اوست و هر کس بیراهه رود تنها به زیان خودش گمراه مى‏شود و تو بر آنها وکیل نیستى
قرآن در زمان پیامبر به صورت کتاب بوده است. «انزلنا علیک الکتاب»
نزول کتاب براى همه مردم است. «للناس»
هم مطالب قرآن سراپا حقّ است و هیچ گونه تحریف و باطلى در آن راه نیافته است و هم نزول چنین کتابى، لازم و سزاوار و حقّ است. «بالحقّ»
انسان در انتخاب راه آزاد است. «مَن اهتدى‏ - مَن ضلّ»
خدا و رسول به ایمان ما نیازى ندارند. «فمن اهتدى‏ فلنفسه...»
وظیفه‏ى پیامبر ابلاغ است، نه اجبار. (حتّى انبیا حقّ تحمیل عقیده ندارند). «و ما انت علیهم بوکیل»
هدایت واقعى و کامل تنها در سایه کتاب آسمانى است. «انا انزلنا علیک الکتاب... فمن اهتدى‏»
خداوند پیامبرش را در برابر سرسختى کفّار، دلدارى و تسلّى مى‏دهد. «و ما انت علیهم بوکیل»

آیه شماره 41  از سوره مبارکه زمر
 إِنَّا أَنزَلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ فَمَنِ اهْتَدَى فَلِنَفْسِهِ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیْهَا وَمَا أَنتَ عَلَیْهِم بِوَکِیلٍ
ما این کتاب را براى [رهبرى] مردم به حق بر تو فروفرستادیم پس هر کس هدایت‏شود به سود خود اوست و هر کس بیراهه رود تنها به زیان خودش گمراه مى‏شود و تو بر آنها وکیل نیستى
قرآن در زمان پیامبر به صورت کتاب بوده است. «انزلنا علیک الکتاب»
نزول کتاب براى همه مردم است. «للناس»
هم مطالب قرآن سراپا حقّ است و هیچ گونه تحریف و باطلى در آن راه نیافته است و هم نزول چنین کتابى، لازم و سزاوار و حقّ است. «بالحقّ»
انسان در انتخاب راه آزاد است. «مَن اهتدى‏ - مَن ضلّ»
خدا و رسول به ایمان ما نیازى ندارند. «فمن اهتدى‏ فلنفسه...»
وظیفه‏ى پیامبر ابلاغ است، نه اجبار. (حتّى انبیا حقّ تحمیل عقیده ندارند). «و ما انت علیهم بوکیل»
هدایت واقعى و کامل تنها در سایه کتاب آسمانى است. «انا انزلنا علیک الکتاب... فمن اهتدى‏»
خداوند پیامبرش را در برابر سرسختى کفّار، دلدارى و تسلّى مى‏دهد. «و ما انت علیهم بوکیل»

آیه شماره 38  از سوره مبارکه زمر
قدرت بی نهایت الهی
 وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَفَرَأَیْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِیَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِی بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ
و اگر از آنها بپرسى چه کسى آسمانها و زمین را خلق کرده قطعا خواهند گفت‏خدا بگو [هان] چه تصور مى‏کنید اگر خدا بخواهد صدمه‏اى به من برساند آیا آنچه را به جاى خدا مى‏خوانید مى‏توانند صدمه او را برطرف کنند یا اگر او رحمتى براى من اراده کند آیا آنها مى‏توانند رحمتش را بازدارند بگو خدا مرا بس است اهل توکل تنها بر او توکل مى‏کنند
بت پرستان خالقیّت خداوند را قبول داشتند. (لکن براى بت‏ها نقش ربوبیّت و شفاعت را قائل بودند). «لیقولنّ اللَّه»
بت‏ها هیچ نقشى در برابر اراده‏ى خداوند ندارند. «هل هنّ کاشفات - هل هنّ مُمسِکات»
کسى لایق پرستش است که قدرتِ رساندن سود و دفع زیان را داشته باشد. «هل هنّ کاشفات - هل هنّ مُمسِکات»
دفع ضرر مهم‏تر از جلب منفعت است. («کاشفات ضُرّ» قبل از «مُمسِکات رحمته» آمده است).
توکّل تنها بر خداوند جایز است. (کلمه‏ى «علیه» قبل از «یتوکّل» آمده که بیانگر انحصار است).
خداوند از هر جهت پیامبرش را تکفّل و کفایت مى‏کند. «حَسْبى اللّه»(کلمه «حَسْبى» مطلق آمده که شامل همه چیز مى‏شود).

آیه شماره 1  از سوره مبارکه کوثر
کوثر حیات 

 إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ
ما تو را [چشمه] کوثر دادیم
خداوند به وعده‏هاى خود عمل مى‏کند. در سوره ضحى، خداوند وعده‏ى عطا به پیامبر داده بود: «و لسوف یعطیک ربّک فترضى»(224) پروردگارت در آینده عطائى خواهد کرد که تو راضى شوى. در این سوره مى‏فرماید: ما به آن وعده عمل کردیم. «انّا اعطیناک الکوثر»
فرزند و نسل عطیّه الهى است. «انّا اعطیناک الکوثر»