آیه شماره 122  از سوره مبارکه آل عمران
همت بزرگ
 إِذْ هَمَّت طَّآئِفَتَانِ مِنکُمْ أَن تَفْشَلاَ وَاللّهُ وَلِیُّهُمَا وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ
آن هنگام که دو گروه از شما بر آن شدند که سستى ورزند با آنکه خدا یاورشان بود و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند
خداوند از تصمیمات ما آگاه است و پیامبرش را از افکار مردم آگاه مى‏سازد. «اذ همّت»
روزهاى سخت و تجربه از آنها را فراموش نکنید. «اذ همّت»
همه‏ى کسانى که به جبهه جنگ مى‏روند یکسان نیستند. «طائفتان... ان تفشلا»
وجود عناصر سست بنیاد در جبهه‏ها، عامل شکست و خطر است. «تفشلا»
اگر انسان تحت ولایت خدا نباشد، سست مى‏شود. «ان تفشلا واللّه ولیّهما»
خداوند مؤمنان را به حال خود رها نمى‏کند و در مواقع حساس دست آنان را مى‏گیرد. «واللّه ولیّهما»
فکر گناه، اگر به مرحله‏ى عمل نرسد، انسان را از تحت ولایت الهى خارج نمى‏کند. «همّت... واللّه ولیّهما»
یگانه داروى سستى، توکّل بر خداست. که این دارو تنها در دست مؤمنان است. «وعلى اللّه فلیتوکّل المؤمنون»
توکّل بر خداوند، عامل پیروزى است. «همّت... ان تفشلا واللّه ولیّهما و على اللّه فلیتوکّل»