آیه شماره 243  از سوره مبارکه بقره

 أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ خَرَجُواْ مِن دِیَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحْیَاهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَشْکُرُونَ
آیا از [حال] کسانى که از بیم مرگ از خانه‏هاى خود خارج شدند و هزاران تن بودند خبر نیافتى پس خداوند به آنان گفت تن به مرگ بسپارید آنگاه آنان را زنده ساخت آرى خداوند نسبت به مردم صاحب بخشش است ولى بیشتر مردم سپاسگزارى نمى‏کنند
به تاریخ بنگریم و از آن درس بگیریم. «ألَم تَرَ...»
در بیان تاریخ، آنچه مهم است عوامل عزّت و سقوط است، نه نام افراد و قبایل و مناطق. «الّذین خَرجوا من دیارهم»
آنجا که اراده خداوند باشد، فرار کارساز نیست. «قال لهم اللّه موتوا»
خداوند در همین دنیا بارها مردگان را زنده کرده است. «ثم احیاهم»
فراز و نشیب‏ها، مرگ و میرها، زاد و ولدها و زنده‏شدن‏هاى مجدّد، همه نمونه‏هایى از الطاف وفضل الهى است. «انّ اللّه لذو فضل»