آیه شماره 145  از سوره مبارکه آل عمران

 وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلاَّ بِإِذْنِ الله کِتَابًا مُّؤَجَّلًا وَمَن یُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَن یُرِدْ ثَوَابَ الآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِی الشَّاکِرِینَ
و هیچ نفسى جز به فرمان خدا نمیرد [خداوند مرگ را] به عنوان سرنوشتى معین [مقرر کرده است] و هر که پاداش این دنیا را بخواهد به او از آن مى‏دهیم و هر که پاداش آن سراى را بخواهد از آن به او مى‏دهیم و به زودى سپاسگزاران را پاداش خواهیم داد
با فرار از جنگ، از مرگ نمى‏توانید فرار کنید. «انقلبتم على اعقابکم... ما کان لنفس»
مرگ، به دست ما نیست، «کتاباً مؤجّلاً» ولى اراده و هدف به دست ماست. «ومن یرد...»
حال که دنیا و آخرت در برابر ماست، مسیر ابدیّت و رضاى خالق را ادامه دهیم. «من یرد... نؤته منها»
هر نوع انگیزه وعملى بازتاب و عکس العمل مخصوصى دارد. در هر مسیرى گام نهیم به مقصدى خاص خواهیم رسید. «من یرد ثواب الدنیا... و من یرد...»