آیه شماره 189  از سوره مبارکه اعراف
آرامش در خانواده
 هُوَ الَّذِی خَلَقَکُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِیَسْکُنَ إِلَیْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِیفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَت دَّعَوَا اللّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَیْتَنَا صَالِحًا لَّنَکُونَنَّ مِنَ الشَّاکِرِینَ
اوست آن کس که شما را از ن فس واحدى آفرید و جفت وى را از آن پدید آورد تا بدان آرام گیرد پس چون [آدم] با او [حوا] درآمیخت باردار شد بارى سبک و [چندى] با آن [بار سبک] گذرانید و چون سنگین‏بار شد خدا پروردگار خود را خواندند که اگر به ما [فرزندى] شایسته عطا کنى قطعا از سپاسگزاران خواهیم بود
گوهر وجودى زن و مرد یکى است. «وجعل منها زوجها»
ازدواج و همسر، عامل آرامش روح و زندگى است وناآرامى‏هاى روانى را برطرف مى‏کند. «لیسکن الیها»
اساس زندگى بر انس و الفت است، نه اختلاف و شقاق. «لیسکن الیها»
مسائل جنسى را با کنایه بیان کنیم. «تغشّاها»
آمیزش زن و شوهر باید در پنهانى باشد. «تغشّاها»
رشد جنین، تدریجى است، تا زن آمادگى داشته باشد. «خفیفاً، أثقلت»
تا بار انسان سنگین نشود، متوجّه مسئولیّت خود نمى‏شود. «فلما أثقلت دعوا»
مشکلات، وسیله‏ى توجّه به خدا و پیدایش حالت روحى و معنوى و آماده نمودن دل و وجدان انسان است. مانند زنان باردار که چون از تقدیر الهى بى‏خبرند دائم در اضطراب به سر مى‏برند و پذیراى هرگونه موعظه و راهنمایى مى‏باشند.
انسان فطرتاً میل به بقاى نسل و فرزند دارد. «آتیتنا»
فرزند را از خدا بدانیم، نه از وسائل دیگر یا خودمان. «آتیتنا»
آمیزش جنسى تنها براى لذّت و شهوت نیست، بلکه براى بقا و دوام نسل صالح است. «صالحاً»
انسان فطرتاً به دنبال صلاح و اصلاح است، نه بى‏تفاوتى وفساد. «آتینا صالحاً» و نفرمود: «آتیتنا ولداً».
براى صلاح و تربیت صحیح فرزند، باید پیش از تولّد او اقدام کرد و از خدا استمداد نمود. «فلمّا اثقلت دعوا اللّه ربّهما لئن آتیتنا صالحا»