وَاللّهُ أَخْرَجَکُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ لاَ تَعْلَمُونَ شَیْئًا وَجَعَلَ لَکُمُ الْسَّمْعَ وَالأَبْصَارَ وَالأَفْئِدَةَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ
و خدا شما را از شکم مادرانتان در حالى که چیزى نمى‏دانستید بیرون آورد و براى شما گوش و چشمها و دلها قرار داد باشد که سپاسگزارى کنید
تولّد از مادر، به اراده‏ى الهى است. «اللَّه اخرجکم من بطون امهاتکم»
یاد نقص‏ها و کمبودها و فقدان‏هاى گذشته، روحیه‏ى شکر را در انسان بارور مى‏کند. «لاتعلمون شیئاً... لعلکم تشکرون»
حکمت و سنّت خداوند، آن است که هر کارى از راه وسیله‏اش انجام شود. ابزار علم، چشم و گوش و دل است. «جعل لکم السّمع...»
کارآیىِ گوش قبل از چشم است. (گوش در شکم مادر هم مى‏شنود، ولى چشم بعد از تولد، تا مدتى بسته است. شاید به همین دلیل در آیه نام گوش قبل از چشم برده شده است) «جعل لکم السمع والابصار»
تشکر از هر نعمت، بکارگیرى صحیح آن است. زیرا قرآن از گروهى انتقاد مى‏کند که چشم دارند ولى حقایق را نمى‏بینند، گوش دارند ولى حاضر به شنیدن حق نیستند. «جعل لکم السمع والابصار ... لعلکم تشکرون»
شکر واقعى نعمت چشم و گوش، تحصیل علم است: زیرا آیه ابتدا مى‏فرماید: شما نمى‏دانستید، من به شما چشم و گوش دادم تا شکر کنید، یعنى علم بیاموزید. «جعل لکم السمع و الابصار... لعلکم تشکرون»