آیه شماره 62  از سوره مبارکه فرقان
 

وَهُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَادَ أَن یَذَّکَّرَ أَوْ أَرَادَ شُکُورًا
و اوست کسى که براى هر کس که بخواهد عبرت گیرد یا بخواهد سپاسگزارى نماید شب و روز را جانشین یکدیگر گردانید
اراده و خواست انسان، زمینه‏ى رشد اوست. «لمن اراد ان یذّکر»
انسان موجودى داراى اختیار است. «لمن اراد»
انسان، داراى فطرتى است که با تذکّر بیدار مى‏شود. «یذکر» (تذکّر در جایى بکار مى‏رود که انسان از درون مطلبى را مى‏دانسته، ولى فراموش کرده است)
هم شناخت، اراده مى‏خواهد و هم عمل و شکر. («أَرادَ» تکرار شده است)
شب و روز، نعمتى شایسته‏ى شکر و سپاسگزارى است. «اراد شکورا»
یاد خدا زمانى ارزش دارد که بر اساس آگاهى و بصیرت باشد. «اراد أن یذکر»