آیه شماره 65  از سوره مبارکه کهف
خضر نبی علی نبینا و آله و علیه السلام
 فَوَجَدَا عَبْدًا مِّنْ عِبَادِنَا آتَیْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِندِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِن لَّدُنَّا عِلْمًا
تا بنده‏اى از بندگان ما را یافتند که از جانب خود به او رحمتى عطا کرده و از نزد خود بدو دانشى آموخته بودیم
سرانجام رنج و جویندگى، یافتن و رسیدن است. «فوجدا عبداً»
در جامعه، خضرهاى راهنما یافت مى‏شوند،مهم گشتن و پیدا نمودن و شاگردى آنان است. «عبداً من عبادنا»
کسى که مى‏خواهد مردم را به عبودیّت خدا فرابخواند، باید هم خودش و هم استادش عبد باشند. «من عبادنا»
دریافت رحمت و علم الهى، در سایه‏ى عبودیّت است. «عبداً من عبادنا آتیناه رحمة... وعلّمناه»
بالاتر از هر دانایى، داناترى است، پس به علم خود مغرور نشویم. «عبداً... علّمناه من لدنا علماً»