281- به والدین خود نیکی کنید

وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا (23/17) و به پدر و مادر [خود] احسان کنید.

282-به والدین خود پرخاشگری نکنید

إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِندَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ کِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلاً کَرِیمًا(23/17)اگر یکى از آن دو یا هر دو (والدین) در کنار تو به سالخوردگى رسیدند به آنها [حتى] اوف مگو و به آنان پرخاش مکن و با آنها سخنى شایسته بگوى.

283-با تمام وجود با والدین خود مهربان باشید

وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ (24/17) و از سر مهربانى بال فروتنى بر آنان (والدین) بگستر.

284-همیشه پدر ومادرتان را دعا کنید

وَقُل رَّبِّ ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیَانِی صَغِیرًا(24/17) و بگو پروردگارا آن دو را (والدین) رحمت کن چنانکه مرا در خردى پروردند.

285-به خویشاوندان،فقرا ودرراه ماندگان کمک کنید

وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ(26/17) و حق خویشاوند را به او بده و مستمند و در راه‏مانده را [دستگیرى کن].

286-از اسراف بپرهیزید

 وَلاَ تُبَذِّرْ تَبْذِیرًا(26/17) و ولخرجى و اسراف مکن.

287-با نرمی سخن بگوئید

فَقُل لَّهُمْ قَوْلاً مَّیْسُورًا(27/17) پس با آنان سخنى نرم بگوى.

288-در بخشش نه خشک باش نه زیاده روی کن

وَلاَ تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِکَ وَلاَ تَبْسُطْهَا کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورًا(29/17) و دستت را به گردنت زنجیر مکن و بسیار [هم] گشاده‏دستى منما تا ملامت‏شده و حسرت‏زده بر جاى مانى.

289-فرزندان خود رامکشید

وَلاَ تَقْتُلُواْ أَوْلادَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ(31/17) و از بیم تنگدستى فرزندان خود را مکشید.

290-نزدیک زنا نشوید

وَلاَ تَقْرَبُواْ الزِّنَى إِنَّهُ کَانَ فَاحِشَةً وَسَاء سَبِیلاً(32/17) و به زنا نزدیک مشوید چرا که آن همواره زشت و بد راهى است.