آیه شماره 77  از سوره مبارکه آل عمران
فروش ایمان
 إِنَّ الَّذِینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَأَیْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِیلًا أُوْلَئِکَ لاَ خَلاَقَ لَهُمْ فِی الآخِرَةِ وَلاَ یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ وَلاَ یَنظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلاَ یُزَکِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ
کسانى که پیمان خدا و سوگندهاى خود را به بهاى ناچیزى مى‏فروشند آنان را در آخرت بهره‏اى نیست و خدا روز قیامت با آنان سخن نمى‏گوید و به ایشان نمى‏نگرد و پاکشان نمى‏گرداند و عذابى دردناک خواهند داشت
امانت مردم نزد انسان، عهد الهى است. در آیات قبل خواندیم که بعضى امانت مردم را بر نمى‏گردانند، در این آیه به جاى امانت مردم، کلمه‏ى «عهداللّه» بکار رفته است.
پیمان شکنى، از گناهان کبیره است. این نوع تهدید پى‏درپى، در باره هیچ گناهى در قرآن مطرح نشده است. «یشترون بعهد اللّه... لا خلاق لهم...»
سوگند دروغ، سبب محرومیّت در قیامت مى‏شود. «یشترون... ایمانهم»
دنیاپرستى، ریشه‏ى پیمان شکنى است. «ثمناً»
بهاى پیمان شکنى هرچه باشد، کم است. «ثمناً قلیلاً»
کیفرهاى قیامت، متناسب با عملکرد خود ماست. بى‏اعتنایى ما به تعهّدات الهى، سبب بى‏اعتنایى خدا به ماست. «لا یکلّمهم، لا ینظر الیهم، لایزکّیهم»
عذاب‏هاى اُخروى، هم جسمى است و هم روحى. هم تحقیر است؛ «لایکلّمهم اللّه» و هم شکنجه و مجازات. «ولهم عذاب الیم»