آیه شماره 10 از سوره مبارکه لقمان
معجزه هستی
خَلَقَ السَّمَاوَاتِ بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا وَأَلْقَى فِی الْأَرْضِ رَوَاسِیَ أَنْ تَمِیدَ بِکُمْ وَبَثَّ فِیهَا مِنْ کُلِّ دَابَّةٍ وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَنْبَتْنَا فِیهَا مِنْ کُلِّ زَوْجٍ کَرِیمٍ
(او) آسمانها را بدون ستونی که آن را ببینید آفرید، و در زمین کوه‏هایی افکند تا شما را نلرزاند (و جایگاه شما آرام باشد) و از هر گونه جنبنده‏ای روی آن منتشر ساخت; و از آسمان آبی نازل کردیم و بوسیله آن در روی زمین انواع گوناگونی از جفتهای گیاهان پر ارزش رویاندیم.

1- ندیدن، دلیل نبودن نیست. (آسمان‏ها ستون دارد، گرچه ما آن را نمى‏بینیم) «بغیر عمد ترونها»

2- قبل از هر چیز، استقرار و آرامش لازمه‏ى زندگى است. «أن تمید بکم»

3- نظام حاکم بر زمین، به خاطر انسان است. «أن تمید بکم»

4- آب، نعمتى بس بزرگ وبا اهمیّت است. آب، مایه‏ى رویش وپرورش بسیارى از موجودات است. («ماءً»، نکره وبا تنوین آمده که نشانه عظمت است.

5- به گیاهان و سبزى‏ها و محیط زیست، کریمانه بنگریم که خداوندِ کریم، در قرآن کریم، آنها را کریم خوانده است. «من کلّ زوج کریم»

آیه شماره 10 از سوره مبارکه عنکبوت
ایمان سست
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِیَ فِی اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کَعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِنْ جَاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ إِنَّا کُنَّا مَعَکُمْ أَوَلَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ
و از مردم کسانی هستند که می‏گویند: «به خدا ایمان آورده‏ایم!» اما هنگامی که در راه خدا شکنجه و آزار می‏بینند، آزار مردم را همچون عذاب الهی می‏شمارند (و از آن سخت وحشت می‏کنند); ولی هنگامی که پیروزی از سوی پروردگارت (برای شما) بیاید، می‏گویند: «ما هم با شما بودیم (و در این پیروزی شریکیم)»!! آیا خداوند به آنچه در سینه‏ های جهانیان است آگاه‏ تر نیست؟!

1- اظهار ایمان برخى از مردم، زبانى است، نه قلبى. «و مِن الناس مَن یقول آمنّا»

2- گاهى ایمان، اذیّت و آزار مردم را بدنبال دارد که باید تحمّل کرد. «آمنّا - اوذى فى اللَّه»

3- مؤمن، مقاوم است. «ولنصبرنّ على ما اذیتمونا»(ابراهیم/12) ولى منافق، ناپایدار است. «فاذا اوذى ... جعل...»

4- ایمان واقعى در هنگام سختى‏ها روشن مى‏شود. «فاذا اوذى فى اللَّه» حضرت على‏(علیه السلام) مى‏فرماید: «فى تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال»(نهج البلاغه/217) در فراز و نشیب‏ها و حالات گوناگون، جوهره‏ ى انسان آشکار مى‏شود.

5- منافق، فرصت ‏طلب است و به هنگام پیروزى خود را مؤمن مى‏داند، و در گرفتن مزایا، اصرار مى‏ورزد. «لیقولنّ انّا کنّا معکم»

آیه شماره 10 از سوره مبارکه فرقان
نعمت طبیعت
تَبَارَکَ الَّذِی إِنْ شَاءَ جَعَلَ لَکَ خَیْرًا مِنْ ذَلِکَ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَیَجْعَلْ لَکَ قُصُورًا

زوال ناپذیر و بزرگ است خدایی که اگر بخواهد برای تو بهتر از این قرار می‏دهد: باغهایی که نهرها از زیر درختانش جاری است، و (اگر بخواهد) برای تو کاخهایی مجلل قرارمی‏دهد.

1-وجود خداوند، ثابت و سرچشمه‏ ى برکات است. «تبارک»

2- زهد و سادگى براى انبیا، شایسته است و زندگى کاخ ‏نشینى دور از شأن و زىّ انبیا مى‏باشد. «اِن شاء جَعَل لک»

3- فقر و غنا به دست خداست. «اِن شاء جَعل لک»

4- اراده و خواست خداوند تخلّف ‏ناپذیر است. «اِن شاء جَعَل»

آیه شماره 55 از سوره مبارکه مائده
نشانه ها
إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ
جز این نیست که ولى شما خداست و رسول او و آنان که ایمان آورده‏ اند، همان ایمان آورندگانى که اقامه نماز و اداى زکات مى‏کنند در حالى که در رکوع نمازند.

1- کسانى که اهل نماز و زکات نیستند، حقّ ولایت بر مردم را ندارند. «انّما ولیّکم اللَّه...» («انّما»، نشانه‏ى انحصار ولایت در افراد خاصّ است)

2- براى توجّه به محرومان، نماز هم مانع نیست. «یؤتون الزکاة و هم راکعون» (آرى، فقیر نباید از جمع مسلمانان دست خالى برگردد.)

3- ولایت از آنِ کسانى است که نسبت به اقامه‏ى نماز وپرداخت زکات پایدار باشد. «یقیمون الصلوة ویؤتون...» («یقیمون» و«یؤتون» نشانه دوام است)

4- هرگونه ولایت، حکومت و سرپرستى که از طریق خدا و رسول و امام نباشد، باطل است. «انّما ولیّکم اللَّه...» (کلمه «انّما» علامت حصر است)

5- توجّه به خلق براى خدا در حال نماز، با اقامه نماز منافات ندارد.«یؤتون الزکاة و هم راکعون»

6- کسى که نسبت به فقرا بى‏تفاوت باشد، نباید رهبر و ولىّ شما باشد. «انّما ولیّکم اللَّه... و یؤتون الزکاة»

آیه شماره 7 از سوره مبارکه عنکبوت
بهترین سرانجام
وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَنَجْزِیَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ
و کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام دادند، گناهان آنان را می‏پوشانیم (و می‏بخشیم) و آنان را به بهترین اعمالی که انجام می‏دادند پاداش می‏دهیم.

1- انسان براى دریافت پاداش‏هاى الهى، به ایمان و عمل صالح، هر دو نیازمند است. «آمنوا و عملوا الصّالحات»

2- مؤمنان از لغزش و گناه به دور نیستند. «و الّذین آمنوا... لنکفّرن عنهم سیئاتهم»

3- پاداش الهى، تنها عفو گناهان گذشته نیست، بلکه دریافت بهترین پاداش نیز هست. «لنکفّرن عنهم سیئاتهم و لنجزینّهم»

4- دریافت پاداش پس از پاک شدن از گناهان است. «لنکفّرن... لنجزینّهم»