آیه شماره 46  از سوره مبارکه آل عمران
سخن در گهواره
 وَیُکَلِّمُ النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَکَهْلًا وَمِنَ الصَّالِحِینَ
و در گهواره [به اعجاز] و در میانسالى [به وحى] با مردم سخن مى‏گوید و از شایستگان است
کسى که مى‏تواند به مریم، بدون داشتن همسر فرزند دهد، مى‏تواند در گهواره، زبان کودک او را به سخن گفتن باز کند. «یکلّم النّاس فى المهد»
آنجا که خدا بخواهد پاکدامنى را از اتهام پاک نماید، زبان بسته‏ى کودک را باز مى‏کند. «یکلّم النّاس فى المهد»
در کودکى نیز مى‏توان پیام الهى را به دیگران رساند. «یکلّم النّاس فى المهد»
آنجا که خدا بخواهد، کودک همانند بزرگسالان سخن مى‏گوید. «فى‏المهد وکهلا»
از مادرى صالحه چون مریم، فرزندى مثل عیسى پدید مى‏آید. «من‏الصالحین»

آیه شماره 41  از سوره مبارکه آل عمران
نشانه حق
 قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّیَ آیَةً قَالَ آیَتُکَ أَلاَّ تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلاَثَةَ أَیَّامٍ إِلاَّ رَمْزًا وَاذْکُر رَّبَّکَ کَثِیرًا وَسَبِّحْ بِالْعَشِیِّ وَالإِبْکَارِ
گفت پروردگارا براى من نشانه‏اى قرار ده فرمود نشانه‏ات این است که سه روز با مردم جز به اشاره سخن نگویى و پروردگارت را بسیار یاد کن و شبانگاه و بامدادان [او را] تسبیح گوى
خدایى که مى‏تواند زبان را هنگام تکلّم با مردم ببندد و هنگام ذکر خدا باز کند، مى‏تواند از پدرى پیر و مادرى عقیم نیز فرزندى به دنیا بیاورد. «کذلک اللّه یغعل ما یشاء... الاّ تکلّم الناس»
انبیا، به دنبال رسیدن به مقام یقین و شهود هستند. «اجعل لى آیة»
آنجا که خداوند بخواهد، سبب را از کار مى‏اندازد و زبان قدرت حرف زدن را از دست مى‏دهد. «لاتکلّم الناس»
هر چه لطف الهى بیشتر مى‏شود باید یاد او نیز بیشتر شود. «واذکر ربّک کثیراً»
ذکر خدا هر چه بیشتر، بهتر. «واذکر ربّک کثیراً»
در میان ذکرهاى خداوند، تسبیح جایگاه خاصّى دارد. «واذکر ربّک... و سبّح»

آیه شماره 253  از سوره مبارکه بقره
روح القدس
 تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ مِّنْهُم مَّن کَلَّمَ اللّهُ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجَاتٍ وَآتَیْنَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّنَاتِ وَأَیَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَلَوْ شَاء اللّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِینَ مِن بَعْدِهِم مِّن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَلَکِنِ اخْتَلَفُواْ فَمِنْهُم مَّنْ آمَنَ وَمِنْهُم مَّن کَفَرَ وَلَوْ شَاء اللّهُ مَا اقْتَتَلُواْ وَلَکِنَّ اللّهَ یَفْعَلُ مَا یُرِیدُ
برخى از آن پیامبران را بر برخى دیگر برترى بخشیدیم از آنان کسى بود که خدا با او سخن گفت و درجات بعضى از آنان را بالا برد و به عیسى پسر مریم دلایل آشکار دادیم و او را به وسیله روح القدس تایید کردیم و اگر خدا مى‏خواست کسانى که پس از آنان بودند بعد از آن [همه] دلایل روشن که برایشان آمد به کشتار یکدیگر نمى‏پرداختند ولى با هم اختلاف کردند پس بعضى از آنان کسانى بودند که ایمان آوردند و بعضى از آنان کسانى بودند که کفر ورزیدند و اگر خدا مى‏خواست با یکدیگر جنگ نمى‏کردند ولى خداوند آنچه را مى‏خواهد انجام مى‏دهد
انبیا، مقامى بس والا دارند. «تلک» اشاره به دور ومقام والاست.
انبیا، همه در یک رتبه نیستند. یگانگى در هدف، مانع بعضى کمالات ویژه و برترى‏هاى خاصّ نیست. «فضّلنا بعضهم على بعض»
تجلیل از انبیاى گذشته لازم است. موسى وعیسى علیهما السلام در آیه تکریم شده‏اند. «من کلّم اللّه... عیسى‏بن مریم»
سنّت و قانون خداوند، آزاد گذاشتن انسان است. او مى‏تواند مردم را به اجبار به راه حقّ وادار کند، امّا رشد واقعى در سایه آزادى است. در این آیه دو بار مى‏خوانیم که اگر خدا مى‏خواست، اختلاف و نزاعى میان مردم ایجاد نمى‏شد. «و لو شاء اللّه»
ریشه‏ى اکثر اختلافات، هوس‏ها، حسدها و خودبینى‏هاست، نه جهل و ناآگاهى. «من بعد ما جائتهم البیّنات»
راه انبیا، همراه با دلیل روشن است. «بیّنات»
اختلافات اعتقادى، از عوامل پیدایش جنگ‏هاست. البتّه دین منشأ اختلاف نیست، بلکه مردم اختلاف مى‏کنند. «ولو شاء اللّه ما اقتتل... ولکن اختلفوا»
اختلاف عقائد مردم، دلیل اختیار آنها است. «فمنهم من امن و منهم من کفر»

آیه شماره 174  از سوره مبارکه بقره
کتمان حق
 إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ الْکِتَابِ وَیَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِکَ مَا یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ إِلاَّ النَّارَ وَلاَ یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلاَ یُزَکِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ
کسانى که آنچه را خداوند از کتاب نازل کرده پنهان مى‏دارند و بدان بهاى ناچیزى به دست مى‏آورند آنان جز آتش در شکمهاى خویش فرو نبرند و خدا روز قیامت با ایشان سخن نخواهد گفت و پاکشان نخواهد کرد و عذابى دردناک خواهند داشت
دنیاگرایى، بزرگترین خطر براى علما و دانشمندان است. «یکتمون، یشترون»
دین فروشى، به هر قیمتى که باشد خسارت است، زیرا حقایق و معارف کتب آسمانى ارزشمندتر از همه منافع است. «ثمناً قلیلاً»
خوردنى‏هاى حرام، به صورت آتش تجسّم مى‏یابند. «ما یأکلون... الاّ النار»
اشیا داراى یک وجهه باطنى و ملکوتى هستند که در قیامت به آن شکل تجسّم مى‏یابند. «فى بطونهم الاّ النّار»
کیفر، باید متناسب با جرم باشد. آنانکه در دنیا راه شنیدن کلام خدا را بر مردم بسته‏اند، در قیامت از لذّت استماع کلام خدا محروم مى‏شوند. «لا یکلّمهم اللَّه»
عذاب‏هاى قیامت، هم جسمى وهم روحى است. «لایکلّمهم اللَّه»