آیه شماره 29  از سوره مبارکه ملک

 قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ آمَنَّا بِهِ وَعَلَیْهِ تَوَکَّلْنَا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ
بگو اوست‏خداى بخشایشگر به او ایمان آوردیم و بر او توکل کردیم و به زودى خواهید دانست چه کسى است که خود در گمراهى آشکارى است
پیامبر وظیفه دارد موضع خود را در برابر نااهلان اعلام کند. «قل هو الرّحمن»
در برابر کفّار، دو عامل ایمان و توکل وسیله نجات شماست. «آمنّا... توکّلنا»
توکّل، ثمره ایمان و ملازم آن است. «آمنّا... توکّلنا»
ایمان به سرچشمه رحمت ارزش دارد نه به بت‏هاى جامد. «هو الرّحمن آمنّا»
با توکّل بر خداوند، کفّار آرزوى خود را به گور خواهند برد. «علیه توکلنا فستعلمون...»
پایان کار ملاک است نه آغاز آن. «فستعلمون من هو فى ضلال مبین»
ابتدا زیربناى اعتقادى خود را محکم کنید و بعد به تهدید دشمن بپردازید. «آمنّا... توکّلنا... فستعلمون...»
قاطع و استوار سخن گفتن رهبر جامعه اسلامى، سبب دلگرمى خودى‏ها و دلهره بیگانگان مى‏شود. «قل هو الرّحمن... فستعلمون...»

آیه شماره 78  از سوره مبارکه نحل

آیه شماره 7  از سوره مبارکه ابراهیم

 وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِن شَکَرْتُمْ لأَزِیدَنَّکُمْ وَلَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ
و آنگاه که پروردگارتان اعلام کرد که اگر واقعا سپاسگزارى کنید [نعمت] شما را افزون خواهم کرد و اگر ناسپاسى نمایید قطعا عذاب من سخت‏خواهد بود
سنّت خداوند بر آن است که شکر را وسیله‏ى ازدیاد نعمت قرار داده و این سنّت را قاطعانه اعلام کرده است. «تأذن ربّکم»
شکر نعمت نعمتت افزون کند کفر نعمت از کفت بیرون کند.
خدا براى تربیت ما، شکر را لازم کرد نه آنکه خود محتاج شکر باشد. «ربّکم»
با شکر نه تنها نعمت‏هاى خداوند بر ما زیاد مى‏شود، بلکه خود ما نیز رشد پیدا مى‏کنیم، زیاد مى‏شویم و بالا مى‏رویم.«لازیدنّکم»
کیفر کفران نعمت، تنها گرفتن نعمت نیست، بلکه حتى گاهى نعمت سلب نمى‏شود ولى به صورت نقمت و استدراج در مى‏آید تا شخص، کم‏کم سقوط کند. «لان کفرتم انّ عذابى لشدید»

آیه شماره 5  از سوره مبارکه ابراهیم
رهایی از تاریکی
 وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآیَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللّهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَاتٍ لِّکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ
و در حقیقت موسى را با آیات خود فرستادیم [و به او فرمودیم] که قوم خود را از تاریکیها به سوى روشنایى بیرون آور و روزهاى خدا را به آنان یادآورى کن که قطعا در این [یادآورى] براى هر شکیباى سپاسگزارى عبرتهاست
انبیا باید معجزه داشته باشند. «ارسلنا... بِایاتنا»
هدف کلّى انبیا، یکى است. خداوند در آیه اوّل این سوره به پیامبر اسلام، و در این آیه به حضرت موسى مى‏فرماید: مردم را از تاریکى‏ها خارج کنید و به نور هدایت نمایید. «اخرج قومک»
اوّلین حوزه‏ى مأموریت انبیا، قوم خودشان است. «قومک»
راه نجات مردم از ظلمات، یاد قهر وقدرت خدا نسبت به ستمگران و توجّه به الطاف اونسبت به گذشتگان است. «ذکّرهم بایّام اللَّه»
توجّه به تاریخ، زمینه‏ى صبر و شکر را در انسان به وجود مى‏آورد. یادآورى مصیبت‏ها وتلخى‏هاى گذشته و برطرف شدن آنها، انسان را به شکر وادار مى‏کند. و توجّه به پایدارى امّت‏ها و پیروزى آنان، آدمى را به صبر و مقاومت دعوت مى‏کند. «ان فى ذلک لایات لکل صبار شکور»
همه‏ى روزها روز خداست، امّا روز تجلّى قدرت خداوند حساب دیگرى دارد. (تجلّى قدرت او در قهر بر کفّار و تجلّى لطف او بر مؤمنین.) «ایّام اللَّه»
هرگونه جشن یا سوگوارى و مراسم ویژه‏اى که بزرگداشت ایام‏اللَّه باشد جایز است. «ذکّرهم بایّام اللَّه» (بر خلاف نظر فرقه‏ى منحرف وهّابیّت)
مؤمن در سختى، صبر و در رفاه، شکر مى‏کند. «صبّار شکور»
صبر زمینه درک حقیقت است. «لایات لکل صبار»

آیه شماره 38  از سوره مبارکه یوسف
توحید و رحمت الهی
 وَاتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبَآئِی إِبْرَاهِیمَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ مَا کَانَ لَنَا أَن نُّشْرِکَ بِاللّهِ مِن شَیْءٍ ذَلِکَ مِن فَضْلِ اللّهِ عَلَیْنَا وَعَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَشْکُرُونَ
و آیین پدرانم ابراهیم و اسحاق و یعقوب را پیروى نموده‏ام براى ما سزاوار نیست که چیزى را شریک خدا کنیم این از عنایت‏خدا بر ما و بر مردم است ولى بیشتر مردم سپاسگزارى نمى‏کنند
رسیدن به حقّ، در گرو شناخت باطل و ترک آن است. «ترکتُ ملّة قوم لا یؤمنون و اتّبعتُ ملّة...»
جدّ انسان، در حکم پدر انسان است و «أب» به او نیز اطلاق شده است. «ملّة آبائى ابراهیم و اسحاق ویعقوب»
انبیا باید از خاندان پاک باشند. «آبائى ابراهیم و...»
پیامبران الهى از یک هدف برخوردارند. «ملّة آبائى ابراهیم واسحاق و...»
در کنار راههاى منفى، راه مثبت را نیز نشان دهیم. «ترکتُ ملّة... واتّبعتُ ملّة...»
افتخار به پدران و پیروى از آنان در صورتى که راه حقّ و توحید را پیموده باشند پسندیده و رواست. «واتّبعت ملّة آبائى...»*
پدران انبیاعلیهم السلام مشرک نبوده‏اند. «ما کان لنا ان نشرک»*
پرهیز از شرک و مبارزه با آن، پایه و اساس ادیان الهى است. «ما کان لنا ان نشرک»*
شرک، در تمام ابعادش (ذات، صفات و عبادت)، منفور است. «من شى‏ء»
پرهیز از شرک و گرایش به توحید، توفیق الهى مى‏خواهد. «ذلک من فضل اللَّه»
تعالیم انبیا، نعمتى الهى و سزاوار شکر و سپاس است. «ذلک من فضل اللّه علینا... و لکنّ اکثر الناس لایشکرون»*
نبوّت و هدایت، توفیق وفضل الهى براى همه است. «علینا و على النّاس»
اکثریّت، معیار شناخت صحیح نیست. «اکثر النّاس لا یشکرون»
پشت کردن به راه انبیا، بزرگ‏ترین کفران نعمت است. «لایشکرون»