آیه شماره 60  از سوره مبارکه یونس
رحمت خدا در قیامت
 وَمَا ظَنُّ الَّذِینَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللّهِ الْکَذِبَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لاَ یَشْکُرُونَ
و کسانى که بر خدا دروغ مى‏بندند روز رستاخیز چه گمان دارند در حقیقت‏خدا بر مردم داراى بخشش است ولى بیشترشان سپاسگزارى نمى‏کنند
افترا بستن به خداوند، مجازات دارد. نباید به مهلت دادن خدا در دنیا مغرور شویم و از دادگاه قیامت غفلت کنیم. «وما ظنّ الذین...»
تحریم نعمت‏هاى حلال الهى، هم محرومیّت دنیوى دارد، هم شرمندگى و عقوبت در قیامت. «ما ظنّ الّذین یفترون...یوم القیامة»
در بهره‏مندى از نعمت‏هاى الهى، نه افراط باید کرد، نه تفریط. نه غرق شدن در شهوت‏ها و مادیّات، نه پرهیز از نعمت‏ها ومحروم بودن از کامیابى‏هاى حلال. «اللّه لذو فضل على الناس»
نعمت‏ها، فضل خداست نه طلب ما، پس باید سپاسگذار باشیم. «اللّه لذو فضل... لایشکرون»
تحریم حلال‏هاى الهى، نوعى ناسپاسى است. «لایشکرون»

آیه شماره 26  از سوره مبارکه انفال
یادآوری روزهای سخت
 وَاذْکُرُواْ إِذْ أَنتُمْ قَلِیلٌ مُّسْتَضْعَفُونَ فِی الأَرْضِ تَخَافُونَ أَن یَتَخَطَّفَکُمُ النَّاسُ فَآوَاکُمْ وَأَیَّدَکُم بِنَصْرِهِ وَرَزَقَکُم مِّنَ الطَّیِّبَاتِ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ
و به یاد آورید هنگامى را که شما در زمین گروهى اندک و مستضعف بودید مى ترسیدید مردم شما را بربایند پس [خدا] به شما پناه داد و شما را به یارى خود نیرومند گردانید و از چیزهاى پاک به شما روزى داد باشد که سپاسگزارى کنید
یادآورى روزهاى ناتوانى و روزهاى یارى خداوند، مایه‏ى دور شدن از فتنه‏هاست. «واتّقوا فتنة - واذکروا»
در ابتدا تعداد مسلمانان، بسیار کم بود. (کلمه «قلیل» به جاى «قلیلون»، تأکید بر کم بودن است)
مسلمانان در مکّه تا پیش از هجرت به مدینه، دائماً ترس و دلهره داشتند. «تخافون» (فعل مضارع، نشانه‏ى استمرار است)
در راه حقّ، از کمى نفرات وناتوانى وآوارگى نهراسیم، «واذکروا اذ انتم قلیل» که یارى خداوند حتمى است. «فاواکم و ایّدکم...»
امنیّت «فاواکم»، توان رزمى و پیروزى «ایّدکم بنصره» و بهبود امکانات اقتصادى «رزقکم من الطیّبات»، از نعمت‏هاى ویژه الهى مى‏باشد.
یادآورى روزهاى ضعف و مقایسه آن با روزهاى پیروزى، مایه‏ى شکرگزارى و عشق و توکّل به خداوند است. «واذکروا... لعلّکم تشکرون»
در سایه‏ى ایمان، خداوند به گروه اندکِ ضعیفِ هراسناک، عزّت و قدرت و مکنت مى‏بخشد. (کلّ آیه)

آیه شماره 189  از سوره مبارکه اعراف
آرامش در خانواده
 هُوَ الَّذِی خَلَقَکُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِیَسْکُنَ إِلَیْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِیفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَت دَّعَوَا اللّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَیْتَنَا صَالِحًا لَّنَکُونَنَّ مِنَ الشَّاکِرِینَ
اوست آن کس که شما را از ن فس واحدى آفرید و جفت وى را از آن پدید آورد تا بدان آرام گیرد پس چون [آدم] با او [حوا] درآمیخت باردار شد بارى سبک و [چندى] با آن [بار سبک] گذرانید و چون سنگین‏بار شد خدا پروردگار خود را خواندند که اگر به ما [فرزندى] شایسته عطا کنى قطعا از سپاسگزاران خواهیم بود
گوهر وجودى زن و مرد یکى است. «وجعل منها زوجها»
ازدواج و همسر، عامل آرامش روح و زندگى است وناآرامى‏هاى روانى را برطرف مى‏کند. «لیسکن الیها»
اساس زندگى بر انس و الفت است، نه اختلاف و شقاق. «لیسکن الیها»
مسائل جنسى را با کنایه بیان کنیم. «تغشّاها»
آمیزش زن و شوهر باید در پنهانى باشد. «تغشّاها»
رشد جنین، تدریجى است، تا زن آمادگى داشته باشد. «خفیفاً، أثقلت»
تا بار انسان سنگین نشود، متوجّه مسئولیّت خود نمى‏شود. «فلما أثقلت دعوا»
مشکلات، وسیله‏ى توجّه به خدا و پیدایش حالت روحى و معنوى و آماده نمودن دل و وجدان انسان است. مانند زنان باردار که چون از تقدیر الهى بى‏خبرند دائم در اضطراب به سر مى‏برند و پذیراى هرگونه موعظه و راهنمایى مى‏باشند.
انسان فطرتاً میل به بقاى نسل و فرزند دارد. «آتیتنا»
فرزند را از خدا بدانیم، نه از وسائل دیگر یا خودمان. «آتیتنا»
آمیزش جنسى تنها براى لذّت و شهوت نیست، بلکه براى بقا و دوام نسل صالح است. «صالحاً»
انسان فطرتاً به دنبال صلاح و اصلاح است، نه بى‏تفاوتى وفساد. «آتینا صالحاً» و نفرمود: «آتیتنا ولداً».
براى صلاح و تربیت صحیح فرزند، باید پیش از تولّد او اقدام کرد و از خدا استمداد نمود. «فلمّا اثقلت دعوا اللّه ربّهما لئن آتیتنا صالحا»

آیه شماره 144  از سوره مبارکه اعراف
انجام صحیح رسالت
 قَالَ یَا مُوسَى إِنِّی اصْطَفَیْتُکَ عَلَى النَّاسِ بِرِسَالاَتِی وَبِکَلاَمِی فَخُذْ مَا آتَیْتُکَ وَکُن مِّنَ الشَّاکِرِینَ
فرمود اى موسى تو را با رسالتها و با سخن گفتنم [با تو] بر مردم [روزگار] برگزیدم پس آنچه را به تو دادم بگیر و از سپاسگزاران باش
حضرت موسى، بنده‏ى مخلص خدا بود. «اصطفیتک» («اصطفاء» به معناى انتخاب گوهر خالص است)
نبوّت و رسالت مقامى انتصابى است، نه انتخابى. «انّى اصطفیتک»
بیانِ درخواست نابجاى مردم، مانع برگزیدگى ونبوّت موسى نیست. «اصطفیتک»
چهل شب عبادت در میعادگاه، مقدّمه‏اى براى گرفتن تورات و بکار بستن آن شد. «جاء موسى لمیقاتنا - فخذ ما آتیتک»
پس از براندازى طاغوت و تشکیل حکومت دینى، باید قانون و احکام الهى اجرا شود. «فخذ ما آتیتک»
شکر، فرمان اکید خدا و امرى واجب است، نه مستحب و یک سفارش اخلاقى. پس شکرگزارى از نعمت‏هاى الهى لازم است. «و کن من الشاکرین»
مسئولیّت‏هاى دینى و ارشادى، نعمت الهى است که باید سپاسگزارى شود. «و کن من الشاکرین» (شکرگزارى، علاوه بر زبان باید با بکار بستن دستورات الهى باشد)

آیه شماره 153  از سوره مبارکه بقره

 یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ
اى کسانى که ایمان آورده‏اید از شکیبایى و نماز یارى جویید زیرا خدا با شکیبایان است
ایمان اگر همراه با عمل و توکّل وصبر و عبادت باشد، کاربرد بیشترى خواهد داشت. «الّذین آمنوا استعینوا بالصبرو...»
نماز اهرم است، بار نیست. «استعینوا بالصبر والصلوة»
صبر ونماز، وسیله‏ى جلب حمایت‏هاى الهى هستند. «استعینوا بالصبر والصلوة انّ اللّه مع الصابرین»
اگرچه خداوند با هرکس ودر هر جایى حضور دارد؛ «هو معکم اینما کنتم» و لکن همراهى خدا با صابران، معناى خاصّى دارد و آن لطف، محبّت و یارى رسانى خداوند به صابران است. «انّ اللّه مع الصابرین»