آیه شماره 145  از سوره مبارکه آل عمران

 وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلاَّ بِإِذْنِ الله کِتَابًا مُّؤَجَّلًا وَمَن یُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَن یُرِدْ ثَوَابَ الآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِی الشَّاکِرِینَ
و هیچ نفسى جز به فرمان خدا نمیرد [خداوند مرگ را] به عنوان سرنوشتى معین [مقرر کرده است] و هر که پاداش این دنیا را بخواهد به او از آن مى‏دهیم و هر که پاداش آن سراى را بخواهد از آن به او مى‏دهیم و به زودى سپاسگزاران را پاداش خواهیم داد
با فرار از جنگ، از مرگ نمى‏توانید فرار کنید. «انقلبتم على اعقابکم... ما کان لنفس»
مرگ، به دست ما نیست، «کتاباً مؤجّلاً» ولى اراده و هدف به دست ماست. «ومن یرد...»
حال که دنیا و آخرت در برابر ماست، مسیر ابدیّت و رضاى خالق را ادامه دهیم. «من یرد... نؤته منها»
هر نوع انگیزه وعملى بازتاب و عکس العمل مخصوصى دارد. در هر مسیرى گام نهیم به مقصدى خاص خواهیم رسید. «من یرد ثواب الدنیا... و من یرد...»

آیه شماره 243  از سوره مبارکه بقره

 أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ خَرَجُواْ مِن دِیَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحْیَاهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَشْکُرُونَ
آیا از [حال] کسانى که از بیم مرگ از خانه‏هاى خود خارج شدند و هزاران تن بودند خبر نیافتى پس خداوند به آنان گفت تن به مرگ بسپارید آنگاه آنان را زنده ساخت آرى خداوند نسبت به مردم صاحب بخشش است ولى بیشتر مردم سپاسگزارى نمى‏کنند
به تاریخ بنگریم و از آن درس بگیریم. «ألَم تَرَ...»
در بیان تاریخ، آنچه مهم است عوامل عزّت و سقوط است، نه نام افراد و قبایل و مناطق. «الّذین خَرجوا من دیارهم»
آنجا که اراده خداوند باشد، فرار کارساز نیست. «قال لهم اللّه موتوا»
خداوند در همین دنیا بارها مردگان را زنده کرده است. «ثم احیاهم»
فراز و نشیب‏ها، مرگ و میرها، زاد و ولدها و زنده‏شدن‏هاى مجدّد، همه نمونه‏هایى از الطاف وفضل الهى است. «انّ اللّه لذو فضل»

آیه شماره 144  از سوره مبارکه آل عمران
زیان های درک نکردن توحید
 وَمَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ وَمَن یَنقَلِبْ عَلَىَ عَقِبَیْهِ فَلَن یَضُرَّ اللّهَ شَیْئًا وَسَیَجْزِی اللّهُ الشَّاکِرِینَ
و محمد جز فرستاده‏اى که پیش از او [هم] پیامبرانى [آمده و] گذشتند نیست آیا اگر او بمیرد یا کشته شود از عقیده خود برمى‏گردید و هر کس از عقیده خود بازگردد هرگز هیچ زیانى به خدا نمى‏رساند و به زودى خداوند سپاسگزاران را پاداش مى‏دهد
وظیفه پیامبر، ابلاغ پیام خداست. ما هستیم که باید راهش را ادامه دهیم. «و ما محمّد الاّ رسول»
مگر با مرگِ انبیاى قبل، پیروانشان از دین برگشتند؟! «قد خلت من‏قبله الرسل...»
جامعه‏ى اسلامى باید چنان تشکّل و انسجامى داشته باشد که حتّى رفتن رهبر به آن ضربه‏اى نزند. «أفاِن مات او قتل انقلبتم على اعقابکم»
پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله نیز تابع سنّت‏هاى الهى و قوانین طبیعى همچون مرگ و حیات است. «أفاِن مات او قتل»
انتشار شایعه، از حربه‏هاى دشمن است. «مات‏او قتل» (با توجّه به شأن نزول)
عمر پیامبر محدود است، نه راه او. «افاِن مات او قتل انقلبتم»
فردپرستى ممنوع. راه خدا که روشن شد، آمد و رفت افراد نباید در پیمودن خط الهى ضربه وارد کند. «أفاِن مات او قتل»
ایمان خود را چنان ثابت و استوار سازید که حوادث تاریخ آن را نلرزاند. «أفاِن مات او قتل»
دست برداشتن از خط انبیا، سقوط و عقب‏گرد است. «انقلبتم على اعقابکم»
کفر مردم، ضررى براى خداوند ندارد. «فلن یضرّاللّه»
مقاومت در راه حق، بهترین نوع شکر عملى است که پاداشش با خداست. «سیجزى اللّه الشاکرین»

آیه شماره 172  از سوره مبارکه بقره
خوردن از پاکی ها
 ییَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُلُواْ مِن طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَاشْکُرُواْ لِلّهِ إِن کُنتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ
اى کسانى که ایمان آورده‏اید از نعمتهاى پاکیزه‏اى که روزى شما کرده‏ایم بخورید و اگر تنها او را مى‏پرستید خدا را شکر کنید
خودسازى و زهد و تقوى، منافاتى با بهره‏گیرى از طیّبات ندارد. «یا ایّها الّذین آمنوا کلوا من طیبات»
در مکتب اسلام، مادّیات مقدّمه‏ى معنویات است. «کلوا، واشکروا، تعبدون»
اسلام در تغذیه، به بهداشت توجّه دارد. «طیّبات ما رزقناکم»
قبل از تأمین زندگى مردم ومحبّت به آنان، توقّعى نداشته باشید. «کلوا... واشکروا»
شکر، نشانه‏ى خداپرستى و توحید ناب است. اگر انسان رزق را نتیجه فکر اقتصادى، تلاش، مدیریّت، سرمایه و اعتبارات خود بداند، براى خداوند سهمى قایل نخواهد بود تا او را شکر کند. «واشکروا للّه ان کنتم ایّاه تعبدون»
شکر، نمونه روشن عبادت است. «واشکروا للّه... تعبدون»
شکر خداوند، واجب است. «کلوا... واشکروا لِلّه»
خداپرست، آنچه را خدا حلال شمرده، از پیش خود حرام نمى‏کند. «کلوا... ان کنتم ایّاه تعبدون»

آیه شماره 152  از سوره مبارکه بقره
یاد از دلدار

 فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُواْ لِی وَلاَ تَکْفُرُونِ
پس مرا یاد کنید [تا] شما را یاد کنم و شکرانه‏ام را به جاى آرید و با من ناسپاسى نکنید
خداوند، به انسان شخصیّت مى‏بخشد ومقام انسان را تا جایى بالا مى‏برد که مى‏فرماید: تو یاد من باش، تا من هم یاد تو باشم. «اذکرونى اذکرکم»
کسانى مشمول لطف خاصّ هستند، که همواره به یاد خدا باشند.«اذکرونى اذکرکم»
ذکر خدا و نعمت‏هاى او، زمینه‏ى شکر و سپاس است. چنانکه غفلت از یاد خدا، مایه‏ى کفران است. «اذکرونى، اشکروا لى و لاتکفرون»