آیه شماره 48  از سوره مبارکه احزاب
بردباری برای خدا
 وَلَا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلًا
و کافران و منافقان را فرمان مبر و از آزارشان بگذر و بر خدا اعتماد کن و کارسازى [چون] خدا کفایت مى‏کند
بى اعتنایى به کار شکنى‏هاى کفّار و منافقان و مقاومت در برابر خواسته‏هاى آنان، به توکّل نیاز دارد. «لا تطع - دَع اَذاهم - توکّل»
کفّار و منافقان در یک خط هستند. «ولا تطع الکافرین و المنافقین» کار هر دو آزار دادن مؤمنان است. «اذاهم»
در شرایطى، رهبر باید فقط ارشاد کند و به فکر مقابله به مثل و انتقام از مخالفان نباشد. «دَع اَذاهم»
به خداوند توکّل کنیم، زیرا او وکیل لایق و با کفایتى است. «و کفى باللّه وکیلا»

آیه شماره 21  از سوره مبارکه آل عمران
کشتگان بی گناه 

 إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللّهِ وَیَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَیَقْتُلُونَ الِّذِینَ یَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِیمٍ
کسانى که به آیات خدا کفر مى‏ورزند و پیامبران را بناحق مى‏کشند و دادگستران را به قتل مى‏رسانند آنان را از عذابى دردناک خبر ده
از اعتقادات انحرافى و کفرآمیز، اعمال خطرناکى همانند قتل و کشتار انبیا سر مى‏زند. «یکفرون بآیات اللّه ویقتلون النبیین...»
در شرایطى، اظهار حقّ لازم است؛ اگرچه به قیمت شهادت انبیا و اولیا باشد.
دشمنان براى حق‏پوشى، دست به کشتن پیامبران مى‏زنند. «یقتلون النبیّین»
گاهى طاغوت‏ها براى کشتن فرزانگان با تبلیغات و شایعات و توجیهات، کار خود را حقّ جلوه مى‏دهند. «بغیر حقّ»
نام کسانى که به عدالت دعوت مى‏کنند وآمرین به معروف وناهیان از منکر، در ردیف انبیا برده شده است. لذا کیفر قاتلان آنان نیز همچون قاتلان پیامبران است. «فبشرهم بعذاب الیم»

آیه شماره 88  از سوره مبارکه هود
رزق نیکوی خدا
 قَالَ یَا قَوْمِ أَرَأَیْتُمْ إِن کُنتُ عَلَىَ بَیِّنَةٍ مِّن رَّبِّی وَرَزَقَنِی مِنْهُ رِزْقًا حَسَنًا وَمَا أُرِیدُ أَنْ أُخَالِفَکُمْ إِلَى مَا أَنْهَاکُمْ عَنْهُ إِنْ أُرِیدُ إِلاَّ الإِصْلاَحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِیقِی إِلاَّ بِاللّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ
گفت اى قوم من بیندیشید اگر از جانب پروردگارم دلیل روشنى داشته باشم و او از سوى خود روزى نیکویى به من داده باشد [آیا باز هم از پرستش او دست بردارم] من نمى‏خواهم در آنچه شما را از آن باز مى‏دارم با شما مخالفت کنم [و خود مرتکب آن شوم] من قصدى جز اصلاح [جامعه] تا آنجا که بتوانم ندارم و توفیق من جز به [یارى] خدا نیست بر او توکل کرده‏ام و به سوى او بازمى‏گردم
نبوّت بر اساس معجزه وبیّنه است. «کنت‏على‏بیّنة» (قوانین بر پایه دلیل است)
انبیا علیهم السلام همه چیز را از خدا مى‏دانند. «ربّى ، رزقنى»
گمان نکنیم زندگىِ خوب، با کم‏فروشى وحرام‏خوارى بدست مى‏آید، زیرا انبیا و اولیاى الهى بدون آلودگى به این گناهان، روزىِ نیکو داشته‏اند. «رزقنى منه رزقاً حسنا» (روزى نیکو آن است که بر اساس کم‏فروشى وظلم نباشد)
روزى انسان از خدا وبه لطف اوست، نه به زرنگى. « رزقنى منه»
در مقابل کفّار که مى‏گفتند: «اموالنا» حضرت شعیب‏علیه السلام فرمود: «رزقنى منه رزقاً حسنا» یعنى گمان نکنید که من مشکل مالى دارم.
آمر به معروف و ناهى از منکر باید قبل از دیگران، خودش اهل عمل باشد. انبیا فقط طرّاح و فرمانده نبودند، بلکه خودشان از بهترین مصادیق اهل عمل بشمار مى‏رفتند. «و ما ارید ان اخالفکم الى ما انهاکم عنه»
انبیاعلیهم السلام نه تنها برخلاف دستورهاى الهى عمل نمى‏کردند، بلکه حتّى به فکر خلاف هم نبودند. «و ما ارید ان ...»
هدف انبیاعلیهم السلام اصلاح انسان‏ها و جوامع بشرى است. «ان ارید الاّ الاصلاح»
مرز کار انبیا توان وقدرت آنهاست، نه ساعت، روز، ماه وسال. «مااستطعت»
اراده‏ى کارها از ما، ولى میزان توفیق از خداست. « ان ارید ، ما توفیقى الا بالله»
در کارها آخرین تلاش را به کار ببریم، ولى بدانیم که موفّقیّت به دست خداوند است. «ما استطعت و ما توفیقى ...»
توکّل زمانى نتیجه‏بخش است که در کنارِ تلاش باشد. «ما استطعت ، توکّلت»
مصلح باید خود صالح و اهل ایمان، توکّل، انابه و سوز باشد. «مااستطعت، علیه توکّلت و الیه اُنیب»
در این آیه براى آمر به معروف و ناهى از منکر این سفارشها شده است:
الف: شخصاً اهل عمل باشد. «ما ارید ان اُخالفکم الى ما انهاکم عنه»
ب: هدف او اصلاح جامعه باشد. «ما اُرید الاّ الاصلاح»
ج: توفیق کارش را از خداوند بداند. «و ما توفیقى الاّ باللَّه»
د: همیشه بر او توکّل نماید. «علیه توکّلت»
ه : در مشکلات به او پناه ببرد. «الیه اُنیب»

آیه شماره 56  از سوره مبارکه هود
هدایت طلبی
 إِنِّی تَوَکَّلْتُ عَلَى اللّهِ رَبِّی وَرَبِّکُم مَّا مِن دَآبَّةٍ إِلاَّ هُوَ آخِذٌ بِنَاصِیَتِهَا إِنَّ رَبِّی عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ
در حقیقت من بر خدا پروردگار خودم و پروردگار شما توکل کردم هیچ جنبنده‏اى نیست مگر اینکه او مهار هستى‏اش را در دست دارد به راستى پروردگار من بر راه راست است
توجّه به ربوبیّت همه‏جانبه خدا، زمینه توکّل براوست. «توکّلت... ربّى وربّکم»
توکّل، زمینه‏ى شجاعت است. «فکیدونى جمیعاً... انى توکّلت» (با تکیه و اتکال بر خداوند، مى‏توان در برابر جهانى ایستاد)
هیچ جنبنده‏اى بدون اراده‏ى خداوند، قادر بر ضرررسانى به دیگرى نیست. «فکیدونى جمیعاً... ما من دابّة الاّ و هو آخذ بناصیتها»
خداوند، هم بر همه چیز سلطه‏ى کامل دارد و هم عادل است. «آخذ بناصیتها، على صراط مستقیم»
بر کسى تکیه کنیم که علاوه بر قدرت، عدالت نیز داشته باشد. «توکّلت ، آخذ ، على صراط مستقیم»
در مقابل عناد و لجاجت کفّار، باید از قهر و عدل الهى سخن گفت. «آخذ بناصیتها، على صراط مستقیم »

آیه شماره 85  از سوره مبارکه یونس
بازی نخوردن از دیگران
 فَقَالُواْ عَلَى اللّهِ تَوَکَّلْنَا رَبَّنَا لاَ تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ
پس گفتند بر خدا توکل کردیم پروردگارا ما را براى قوم ستمگر [وسیله] آزمایش قرار مده
اوّل توکّل، بعد دعا. «توکّلنا، ربّنا»
با ایمان، توکّل ودعا، خود را از شرّ ظالمان نجات دهیم. «توکّلنا، ربّنا، نجّنا»
فرعونیان، هم مسرفند، هم ظالم و هم کافر. اسراف زمینه‏ساز ظلم و ظلم نیز زمینه‏ى کفر است. «المسرفین، الظالمین، الکافرین»