آیه شماره 119  از سوره مبارکه هود
جایگاه بد
 إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ وَلِذَلِکَ خَلَقَهُمْ وَتَمَّتْ کَلِمَةُ رَبِّکَ لأَمْلأنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ
مگر کسانى که پروردگار تو به آنان رحم کرده و براى همین آنان را آفریده است و وعده پروردگارت [چنین] تحقق پذیرفته است [که] البته جهنم را از جن و انس یکسره پر خواهم کرد
تنها راه برچیده شدن اختلافات، لطف و رحمت الهى است.«الاّ مَن رحم ربّک»
عامل وحدت، فقط امدادهاى الهى است و محورهاى دنیوى و مادّى، امورى فانى، مقطعى، یک بعدى و خیالى‏اند.«الاّ مَن رحم ربّک»
فلسفه‏ى خلقت بشر، پذیرش و دریافت رحمت الهى است.«و لذلک خلقهم»
خداوند قوانین و سنّت‏هایى را بر خود لازم کرده است.«و تمّت کلمة ربک»
قهر حتمى الهى، بعد از لطف او و فرستادن انبیا و کتب و موعظه و هشدار و مهلت دادن مطرح است.«رحم ربک... لاملأنّ جهنّم»
خداوند با قرار دادن فطرت و عقل از درونِ انسان و ارسال انبیا و کتب آسمانى از بیرون، حجّت را بر مردم تمام کرده است«و تمّت کلمة ربّک»
جهنّم محدودیّت دارد.«لاملأنّ جهنّم»
جنّ نیز مانند انسان، داراى تکلیف و کیفر وپاداش است. «من الجنّة والناس»

آیه شماره 110  از سوره مبارکه هود
تحقق وعده
 وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِیهِ وَلَوْلاَ کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّکَ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَفِی شَکٍّ مِّنْهُ مُرِیبٍ
و به حقیقت ما به موسى کتاب [آسمانى] دادیم پس در مورد آن اختلاف شد و اگر از جانب پروردگارت وعده‏اى پیشى نگرفته بود قطعا میان آنها داورى شده بود و بى گمان آنان در باره آن در شکى بهتان‏آمیزند
در هیچ دوره‏اى از تاریخ، تمام افراد قومى، هم عقیده نبوده‏اند. «فاختلف‏فیه»
از اختلاف مردم در دین و ایمان آوردن بعضى و کفر عدّه‏اى دیگر، ناراحت و نگران نباشیم که این حادثه‏ى جدیدى نیست.«اتینا موسى الکتاب فاختلف فیه»
با اینکه در آیاتى از قرآن مجید، تورات، کتاب نور خوانده شده،(123) امّا باز هم مردم در آن نور اختلاف کرده‏اند. «فاختلف فیه »
خداوند، خود نیز سنّت‏هاى خویش را مراعات کرده و زیر پا نمى‏گذارد، چرا که قبل از هر کس، این قانونگذار است که باید احترام قانون را داشته باشد.«و لولا کلمةسبقت من ربّک» (خداوند دنیا را محلّ داورى قرار نداده است)
سنّت‏هاى الهى، بر اساس مقام ربوبیّت اوست.«سبقت من ربّک»
مهلت دادن به اختلاف کنندگان در کتاب آسمانى، از سنّت‏هاى الهى است. «کلمة سبقت من ربّک»

آیه شماره 105  از سوره مبارکه هود
شقی و سعید
 یَوْمَ یَأْتِ لاَ تَکَلَّمُ نَفْسٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَمِنْهُمْ شَقِیٌّ وَسَعِیدٌ
روزى [است] که چون فرا رسد هیچ کس جز به اذن وى سخن نگوید آنگاه بعضى از آنان تیره‏بختند و [برخى] نیکبخت
در روز قیامت سکوت بر همه‏ ى افراد حکم‏فرماست، مگر افرادى که اجازه‏ى تکلّم داشته باشند.«لاتکلّم نفس الا باذنه»

آیه شماره 64  از سوره مبارکه یونس‏
بشارت عظمی بزرگ
 لَهُمُ الْبُشْرَى فِی الْحَیاةِ الدُّنْیَا وَفِی الآخِرَةِ لاَ تَبْدِیلَ لِکَلِمَاتِ اللّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ
در زندگى دنیا و در آخرت مژده براى آنان است وعده‏هاى خدا را تبدیلى نیست این همان کامیابى بزرگ است
تنها اولیاى خدا، هم دنیا دارند، هم آخرت. «لهم البشرى فى‏الحیوةالدنیا...والاخرة»
وعده‏هاى الهى قطعى و حتمى است. «لهم البشرى ... لاتبدیل...»
رستگارى بزرگ براى کسانى است که همواره ایمان و تقوا داشته‏اند. «آمنوا و کانوا یتّقون... الفوز العظیم»

آیه شماره 23  از سوره مبارکه یونس‏
وعده حتمی
 فَلَمَّا أَنجَاهُمْ إِذَا هُمْ یَبْغُونَ فِی الأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا بَغْیُکُمْ عَلَى أَنفُسِکُم مَّتَاعَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ثُمَّ إِلَینَا مَرْجِعُکُمْ فَنُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ
پس چون آنان را رهانید ناگهان در زمین بناحق سرکشى مى‏کنند اى مردم سرکشى شما فقط به زیان خود شماست‏شما بهره زندگى دنیا را [مى‏طلبید] سپس بازگشت‏شما به سوى ما خواهد بود پس شما را از آنچه انجام مى‏دادید باخبر خواهیم کرد
انسان بى‏وفا، عهدشکن و ناسپاس است. «فلمَّا أنجاهُم ، یَبغون» (در آیه‏ى قبل، وعده داد اگر نجات یابد شکر کند، ولى پس از نجات ناسپاسى مى‏کند)
ظلم به مردم، ظلم به خویش است، چون همه از یکدیگریم. «بغیکم على انفسکم»
کیفر ستم، هم در دنیاست هم در آخرت. «على انفسکم، الینا مرجعکم»
ظالمان، تنها در چند روزه‏ى دنیا کامیابى دارند که در برابر کیفر قیامت، ناچیز است. «متاع الحیاة الدنیا»
ریشه‏ى ظلم‏ها، دنیاطلبى انسان است. «متاع الحیاة الدنیا»
یاد قیامت، از عوامل بازدارنده‏ى گناه است. «یاایّها الناس... الینامرجعکم»
خداوند به همه‏ى کارهاى انسان آگاه است وانسان نیز در قیامت از همه‏ى کارهاى خود آگاه خواهد شد. «فننبّئکم بما کنتم تعملون»