آیه شماره 42  از سوره مبارکه زمر
خواب و آرامش
 اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَالَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنَامِهَا فَیُمْسِکُ الَّتِی قَضَى عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَیُرْسِلُ الْأُخْرَى إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ
خدا روح مردم را هنگام مرگشان به تمامى باز مى‏ستاند و [نیز] روحى را که در [موقع] خوابش نمرده است [قبض مى‏کند] پس آن [نفسى] را که مرگ را بر او واجب کرده نگاه مى‏دارد و آن دیگر [نفسها] را تا هنگامى معین [به سوى زندگى دنیا] بازپس مى‏فرستد قطعا در این [امر] براى مردمى که مى‏اندیشند نشانه‏هایى [از قدرت خدا]ست
جسم و روح، دو حقیقت مستقل هستند و به هنگام مرگ یا خواب از هم جدا مى‏شوند و روح پس از مرگ باقى مى‏ماند. «اللّه یتوفّى الانفس»
مرگ و خواب، برادر یکدیگرند. «حین موتها - فى منامها»
اگر بدانیم که هر شب جان مى‏دهیم، از غرور و غفلت و گناه فاصله مى‏گیریم. «و الّتى لم تمت فى منامها»
مرگ و حیاتِ ما به دست خداست. «اللّه یتوفّى - قضى‏ علیها الموت - یرسل...»
هیچ کس براى همیشه زنده نمى‏ماند. «یرسل الاخرى الى اجلٍ مسمّى»
خواب و بیدارى براى همه‏ى انسان‏هاست، ولى تنها اهل فکر از آن درس مى‏گیرند. «لآیات لقوم یتفکّرون»

آیه شماره 67  از سوره مبارکه غافر
آفرینش انسان
 هُوَ الَّذِی خَلَقَکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ یُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ ثُمَّ لِتَکُونُوا شُیُوخًا وَمِنکُم مَّن یُتَوَفَّى مِن قَبْلُ وَلِتَبْلُغُوا أَجَلًا مُّسَمًّى وَلَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ
او همان کسى است که شما را از خاکى آفرید سپس از نطفه‏اى آنگاه از علقه‏اى و بعد شما را [به صورت] کودکى برمى‏آورد تا به کمال قوت خود برسید و تا سالمند شوید و از میان شما کسى است که مرگ پیش‏رس مى‏یابد و تا [بالاخره] به مدتى که مقرر است برسید و امید که در اندیشه فرو روید
آغاز خلقت بشر از خاک است نه حیوانات تکامل یافته. «خلقکم من تراب»
قدرت الهى از خاک بى جان، انسان جاندار مى‏سازد. «خلقکم من تراب»
قدرت الهى، از خاک، انسان متفکر مى‏سازد. «من تراب - تعقلون»
مراحل خلقت به صورت تدریجى صورت مى‏گیرد. «ثمّ...ثمّ...ثمّ»
آفرینش انسان از خاک و نطفه به دست خداست، امّا این ما هستیم که باید با تلاش، خود را به جایى برسانیم. «ثمّ لتبلغوا»
زندگى انسان مراحل تکامل را طى مى‏کند. «تراب - طفلاً - شیوخاً - یتوفّى»
گرفتن جان به دست خداست. «یتوفّى»
مرگ نابودى نیست؛ گرفتن روح از جسم است. «یتوفّى»
تکامل انسان، محدودیّت ندارد. (با توجّه به این که مقدار رشد در آیه معیّن نشده، هرکس مى‏تواند به مراحلى از قدرت وشدّت برسد.) «لتبلغوا اشدّکم»
میزان عمر هر کس از قبل تعیین شده است. «اجلاً مسمّى‏»
بهترین بستر تعقّل، آفرینش خود انسان است. «من تراب ثمّ من نطفة... لعلّکم تعقلون»

آیه شماره 114  از سوره مبارکه نحل
بهره برداری از نعمتها
 فَکُلُواْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللّهُ حَلالًا طَیِّبًا وَاشْکُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ إِن کُنتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ
پس از آنچه خدا شما را روزى کرده است‏حلال [و] پاکیزه بخورید و نعمت‏خدا را اگر تنها او را مى‏پرستید شکر گزارید
در اسلام ریاضت و رهبانیّت نیست. «فکلوا مما رزقکم اللَّه»
مصرف در چارچوب حلال مجاز است، نه هر چه بدست آمد. «فکلوا...حلالاً طیّباً»
دستورات دین مطابق فطرت است. خوردنى‏هایى که مطابق طبع انسان باشد، مجاز است. «فکلوا... طیّباً»
دینِ جامع، دستوراتش نیز جامعیّت دارد. هم طهارت ظاهرى را شرط مصرف مى‏داند، «طیّبا» هم طهارت باطنى و حقوقى را. «حلالاً»
روزى را نعمت وهدیه الهى بدانیم، نه محصولِ زرنگى خود. «رزقکم‏اللَّه... نعمت‏اللَّه»
خوردن براى خوردن نیست، براى انجام وظایف است. «فکلوا... واشکروا... تعبدون»
عبادت وبندگى بدون شکر نعمت‏ها نمى‏شود. «واشکروا نعمت‏اللَّه ان‏کنتم ایاه تعبدون»

آیه شماره 65  از سوره مبارکه کهف
خضر نبی علی نبینا و آله و علیه السلام
 فَوَجَدَا عَبْدًا مِّنْ عِبَادِنَا آتَیْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِندِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِن لَّدُنَّا عِلْمًا
تا بنده‏اى از بندگان ما را یافتند که از جانب خود به او رحمتى عطا کرده و از نزد خود بدو دانشى آموخته بودیم
سرانجام رنج و جویندگى، یافتن و رسیدن است. «فوجدا عبداً»
در جامعه، خضرهاى راهنما یافت مى‏شوند،مهم گشتن و پیدا نمودن و شاگردى آنان است. «عبداً من عبادنا»
کسى که مى‏خواهد مردم را به عبودیّت خدا فرابخواند، باید هم خودش و هم استادش عبد باشند. «من عبادنا»
دریافت رحمت و علم الهى، در سایه‏ى عبودیّت است. «عبداً من عبادنا آتیناه رحمة... وعلّمناه»
بالاتر از هر دانایى، داناترى است، پس به علم خود مغرور نشویم. «عبداً... علّمناه من لدنا علماً»

آیه شماره 10  از سوره مبارکه روم
خطر بی خدایی
 ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُوا السُّوأَى أَن کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُون
آنگاه فرجام کسانى که بدى کردند [بسى] بدتر بود [چرا] که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به ریشخند مى‏گرفتند
تکذیب کنندگان و مسخره‏کنندگان، هیچ بهره‏اى از کارشان جز عذاب سوء ندارند. «ثمّ کان عاقبة الّذین اساؤُ السُّوآى‏ - کذّبوا - یستهزؤُن»
سقوط انسان، مراحلى دارد: ابتدا گناه، «اساؤُ السُّوآى‏» سپس تکذیب، «کذّبوا» و آنگاه استهزا. «یستهزؤون»